Moeten we als volk nog meer ontberingen doorstaan alvorens we tot het besef komen dat het zo niet langer door kan gaan? Deze vraag moet wel gesteld worden als we kijken hoe gelaten en met een doffe onverschilligheid de meesten onder ons de ene financiële klap na de andere opvangen en het verzet uitblijft en er nog maar slechts sprake is van voortdurend geklaag. De kosten van levensonderhoud blijven maar stijgen , de recente kostenvermeerdering werd ons voorgeschoteld in de zoveelste verhoging van de brandstof en bustarieven. En het einde van verhogingen is nog lang niet in zicht en maakt de zaak alleen maar erger. Binnen de oppositionele krachten is men druk aan het evalueren en niemand kan eigenlijk aangeven wat een dergelijke beoordeling van de huidige toestand is en wat er verder aan zou moeten worden gedaan. Dat de wrevel toeneemt, behoeft geen betoog, maar geeft wel aan dat er uiteindelijk een punt zal worden bereikt waarop het verzet zichtbaar zal worden. De oppositie zal een andere strategie moeten bepalen om een behoorlijk en effectief tegenwicht aan de huidige regering te kunnen bieden. Tot nog toe heeft men geen vuist kunnen maken en het doel dat nagestreefd werd door de verschillende maatschappelijke groeperingen tijdens recente protestacties was zeker niet eensluidend. De protesten waren van meet af aan niet aanhoudend, er waren namelijk ook te veel onderbrekingen waardoor het enthousiasme bij de participanten afnam, voorts ontkwam men niet aan de indruk dat bij sommige protesten er sprake was van een amateuristische aanpak. Waar men bijvoorbeeld niet in slaagde, was de massa uit bepaalde volksbuurten te mobiliseren, daar bleef de aansluiting uit . En juist de ondersteuning van mensen die het hardst getroffen worden door de huidige crisis en de pina die ze snoeihard treft, is tot nog toe uitgebleven. De indruk bestaat dan ook dat er nog teveel mensen uit bepaalde lagen van de samenleving zijn, die mede door hun beperkte doordenk capaciteit en achtergesteld educatief vermogen , gemakkelijk te manipuleren zijn en dat het propagandistisch overheidsapparaat daar gretig gebruik van maakt. En juist deze groep heeft oogkleppen voor en oordoppen in wanneer die door oppositionele krachten wordt opgeroepen te protesteren met als ultieme doel een merkbare verandering te bewerkstellingen . Een verandering die betere leefomstandigheden moet garanderen. Het trieste in het geheel is, dat mensen uit de maatschappij die tegen de zogeheten krepeerlijn aanzitten, zich tegenwoordig laten vangen met goedkope of gratis pakketten bestaande uit een paar levensmiddelen. Men zou eigenlijk moeten streven naar meer werkgelegenheid met een redelijk loon en stabiele prijzen in de winkels en geen genoegen moeten nemen met pakketten, waar steeds dezelfde producten in zijn opgenomen. Mensen die op een dergelijke manier afhankelijk worden gehouden, worden niet in staat gesteld zich aan de sociale ellende waarin ze verkeren, te ontworstelen. Het is kennelijk ook niet de bedoeling van de overheid deze groep afhankelijken klaar te stomen voor meer onafhankelijkheid door bijvoorbeeld betere opleidingen aan te bieden. Actievoerders van de afgelopen maanden ontkomen daarom niet aan de indruk dat de verkommering van sociaal zwakkeren in deze samenleving naar het schijnt nog niet erg genoeg is en dat men daarom nog niet voor rebellie tegen het gevoerde regeringsbeleid te vinden is. Een grootschalige mobilisatie en het verkrijgen van de steun van de massa is momenteel dan ook een utopische gedachte. Individuele acties van mensen die zeker tot de middenstand kunnen worden gerekend en niet kunnen rekenen op grotere en collectieve participatie van veel sterkere oppositionele groeperingen, bewandelen een heilloze weg en handelen tegen beter weten in. In Venezuela is men ook niet op stel en sprong de straat opgegaan en is de strijd om Maduro en zijn kliek te verdrijven, nog lang niet gestreden. Ook in ons land zal de strijd voor stopzetting van de verarming van dit volk niet gemakkelijk verlopen en juist daarom is het nodig dat er sprake zal moeten zijn van collectief verzet. Mensen die in hun eentje denken de strijdbijl effectief tegen deze regering te kunnen hanteren, handelen in strijd met de realiteit en zijn hun kostbare tijd aan het verdoen.