Het jaar 2025 is begonnen.  Het is een jaar dat bol staat van hooggespannen verwachtingen over olie en verkiezingen.  Wat de olie betreft zijn er velen die hopen dat die de voornaamste materiële problemen van het land zal oplossen.  Anderen verwachten dat de olie zal leiden tot verergering van bestaande wantoestanden:  toenemende ongelijkheid,

Als men selectief handelt, maakt men zichzelf belachelijk. Jouw motieven worden verdacht en je wordt niet serieus genomen. Je laat een verloederde mentaliteit zien. Wie handelt nu selectief? Oordeel zelf.

In de afgelopen weken heb ik een paar keer presentaties bijgewoond van Robert Ameerali, voormalig vice-president en zakenman, die een rekenmodel heeft ontwikkeld voor het maken van prognoses over de zetelverdeling bij de komende verkiezingen. Uitgaande van aannames over aantallen stemmen  worden de zetelverdelingen berekend en met computer en projector direct zichtbaar gemaakt op het scherm. 

President Chandrikapersad Santokhi heeft onlangs een belofte gedaan die de aandacht van velen heeft getrokken: elke Surinamer zou USD 750 ontvangen wanneer de inkomsten uit olie- en gasexploratie beginnen binnen te stromen. Hoewel dit op het eerste gezicht een aantrekkelijke toezegging lijkt, zijn er fundamentele problemen met deze belofte die niet over het hoofd gezien kunnen worden.

Ondanks het feit dat de grondwet van de Verenigde Staten van Amerika wel een systeem van Democratie, Rechtsstaat en Trias Politica ademt, wijst de praktijk bijna het tegenovergestelde uit. De door Kamala Harris gepredikte Rule of Law en Good Governance, bewijzen juist Rule of Politics en Poor Governance te zijn. Onder andere namen kan parlementaire controle geen dictatuur voorkomen. Zelfs de presidentsverkiezingen zijn ondemocratisch. Het Amerikaanse systeem moet daarom op de schop.

De overheid staat op het punt om een enorme blunder te begaan om staatsbedrijven te liquideren of te verkopen op basis van een paar A4’tjes, die het niveau van een opstel van een middelbare scholier niet eens kan overschrijden. Het is onbegrijpelijk dat het document, dat geen rapport genoemd kan worden, niet eens bekend is bij het parlement en waarschijnlijk ook niet bij kabinetsleden en waarin geen onderbouwingen en analyses te vinden zijn kan en zal leiden tot ‘verkwanseling’ van ongeveer 160 staatsbedrijven.

De NDP heeft afgelopen 4 jaren steeds geweigerd uit te leggen wat zij fout hebben gedaan tijdens het besturen, niet tijdens hun campagne of hun interne OCER-perikelen want daar zijn wij niet in geïnteresseerd, dat zijn hun interne zaken.

Door Diletta Doretti, Wereldbank Resident Vertegenwoordiger voor Suriname en Guyana, en Adriana la Valley, Inter-Amerikaanse Ontwikkelingsbank Vertegenwoordiger voor Suriname. Terwijl Suriname zich herstelt na een langdurige economische crisis, blijft armoede een dringend probleem. Hoewel het land vooruitgang heeft geboekt, leeft nog altijd 17,5% van de bevolking in armoede, waarvan 1,1% in extreme armoede. De recente herdenking van Wereldarmoededag herinnert ons aan de wereldwijde missie van de Wereldbank: “een wereld vrij van armoede op een leefbare planeet.”

Recentelijk heeft Staatsolie, zonder parlementaire goedkeuring, een Final Investment Decision (FID) overeenkomst gesloten met het Franse TotalEnergies. De FID markeert het officiële groene licht voor een grootschalig project in de olie- en gasindustrie. Hoewel dit op het eerste gezicht veelbelovend lijkt voor de economische ontwikkeling van Suriname, roept het tegelijkertijd ernstige vragen op over transparantie, mogelijke corruptie en de daadwerkelijke voordelen voor het land.

Dat er openheid naar en verantwoording aan het parlement moet zijn, mag niet eens ter discussie staan. Dus die discussie is niet nodig. Het is goed dat het parlement haar verantwoordelijkheid serieus neemt en dus controle uitoefent op de regering en daarmee op de bezittingen van het land. Maar het vreemde wat wij nu zien, is dat iedereen in Suriname plotseling aan het hyperventileren is over transparantie en controle nu een FID is getekend. Waarom nu? Waarom niet eerder? Omdat er NU een FID is getekend?

In een serie artikelen over de grote ‘handen in onschuld was-show van Van Trikt’, zal ik in de komende dagen en weken het dossier afpellen en helder op het bord serveren, zodat wij weer helder beeld hebben van wat er gebeurd is, want hij probeert samen met zijn futubois ons te misleiden met allerlei social mediaberichten en mediacampagnes. Het is weer een tijd geleden en velen zijn de oorzaak vergeten.

De rodeo die de financiële cowboys hebben gereden bij de Centrale Bank wordt door de cowboy en zijn hulpmannetjes direct en indirect via fake accounts verdraaid. Van Trikt is door de rechter gevraagd om zich te onthouden in de media over de zaak maar hij is daar te sluw voor en hij gebruikt alternatieve kanalen en spreekbuizen om het verhaal te verdraaien en de openbare opinie in zijn voordeel te beïnvloeden.

“Er komt regentijd. U ziet dat ik geen enkel kanaal heb laten opgraven. Ik laat het zo, zodat we een les leren over wat het betekent om in schulden te gaan. Laten we het voelen, want dit volk voelt niet. Laat hen de consequenties ervaren wanneer we verkeerd beleid goedkeuren.”

Het enige wat de oppositionele politici doen, is klagen over Santokhi. Hij deugt niet, hij mag niet terugkomen. Zij, en de NDP’ers voorop, geven continu af op hem en zijn beleid. Deels is dat begrijpelijk, maar dan zeggen wij: oké Chan deugt niet, hij mag niet terugkomen. A bun, a regel, hij komt niet, maar dan wat? Dat wil niet zeggen dat jij moet komen, daar is geen enkele reden voor. Waarom moet jij dan komen? Kome peh?

In een vrije democratie en rechtsstaat zijn vrijheid van meningsuiting en persvrijheid de hoekstenen van een gezonde samenleving. Helaas staan deze fundamentele rechten in Suriname onder toenemende druk, zoals recentelijk is gebleken uit de juridische stappen die minister Riad Nurmohamed van Openbare Werken en de staat Suriname hebben ondernomen tegen hoofdredacteur Nita Ramcharan van Starnieuws.

Terwijl hoge waarborgsommen worden ingesteld, blijven de financieringsbronnen hiervan onbekend. Vooral van de giften, die de verouderde grote politieke partijen toucheren tijdens de verkiezingscampagnes, blijven de financieringsbronnen voor de samenleving anoniem. We weten dat de politieke campagnes in de miljoenen USD belopen.