‘Wie wil de NPS zijn?’ is de vraag die het bestuur deze avonden wakker moet houden. Twintig jaar na de laatste verkiezingsoverwinning en twintig jaar in een woestijn zonder bestuursverantwoordelijkheid, een korte oase van amper drie jaren in de ju-nior rol daargelaten.

Er zijn keuzes te maken. Moet men ambiëren een rol van nationaal leiderschap toe te schrijven aan een man zonder echte vrienden, zonder onvergetelijke momenten in twee decennia in het bestuur en zonder verbindende kwaliteiten? Of moet men de etnische tour op en verbinding zoeken met afrocentrisme en de subtiele stilstand en buitensluiting die de groep, de enkele excuus functie daargelaten, aan den lijve ondervonden heeft in het tijdperk Santokhi?

Moet men bestuurservaring, spaarzaamheid en werk in stilte als de lange schaduw van Venetiaan-Hildenberg tot het model maken en stabiliteit als dergelijke, herkenbare en oersaaie verkiezingsbelofte voorschotelen? Of moeten de sensatie, het feestgewoel en de zeitgeist van Atompai en kompanen voorop in de stoet bruisen en op fronten zoals social media en de vierentwintiguurs viraal cyclus vlammen aanwakkeren?

Een willekeurige wandeling op Grun Dyari geeft de geest en sfeer weer van een partij die zich Pengel populisme herinnert en ernaar hunkert, cerebrale planmatigheid van Venetiaan met keurige bankiers en kerkgangers aanmeet en vatbaar is voor iets meer, iets groters, iets anders.

Hoewel de laatste bestuursverkiezingen onderwerp waren van kort gedingen, onregelmatigheden en verdeeldheid en nog steeds als een verrassingsaanval van de zittende voorzitter worden ervaren, was er geen tegenkandidaat in de startblokken. Er was geen anticiperend schaduwbestuur en geen presumptieve tegenkandidaat. Ook nu steekt geen woordvoerder of centrale hervormer de kop uit boven het maaiveld. Veel NPS-ers fluisteren dat het anders moet, maar net zo min als iemand het gezicht of de naam van vernieuwing op nationaal niveau is geworden door presidentiële ambities uit te spreken en dagelijks plannen kenbaar te maken via de media, maakt niemand gebruik van de statutair volop toelaatbare mogelijkheid zich als lijsttrekker van de NPS op te werpen. Niet in openlijke kritiek op de voorzitter, maar voorzien van de argumenten en de assertiviteit die bij een voorverkiezing of een primary thuishoren.

Zonder die impuls, stevent de NPS af op de dobbelsteen rollen met een zuivere herhaling van de afgelopen pogingen, waarbij men de zes zetels niet geroken heeft.