25 februari en de symbolen van de staatsgreep, zoals het Plein en monument nabij de Waterkant, zijn vanaf het begin van het geweld in 1980 een speelbal en glazen bol, van politiek eb en vloed. In hoogtijdagen regende het lintjes en oorkonden voor de coupplegers. Het was rond deze feestvreugde, dat de NDP-top de spot dreef met de huidige president en zijn campagne: ‘Pe Jo komen? Fu du sang?’, galmde het over het Plein en dagen daarna nog, rond busroutes en overtochtbootjes waar de achterban smalend lachend imiteerde en herhaalde wat zich voltrokken had.

Geen vuurwerk, geen drones en geen komedie in 2024. Met Afonsoewa, Neede en Hardjoprajitno als voorhoede, toont de beweging een verzwakt en armoedig beeld, dat de matig opgekomen aanwezigen niet in vervoering kon brengen.

De centrale rol voor Abrahams’, na het voortuinfeestje op de dag van de Hofuitspraak en bij startschot van voortvluchtigheid, voorstellen weinig goeds voor de NDP. Het verzekeren van de eigen achterban van deelname aan verkiezingen, is evenmin een teken van hoogtijdagen. En niet eens een brief of videoboodschap van de absente eregast, was een aanfluiting voor het merk Bouterse.

Abrahams als apparatchik van het eerste uur, weet met zijn spreekbeurten het niet veel verder te brengen dan opsommingen van de koersontwikkeling. In de tijd van een actieve Wijdenbosch, Alibux en Limburg, die beleidskennis wisten te infuseren met wat leefde op straat, konden Reeder, Dest, Guardiola en Ravenberg, het geheel presenteren in een symfonie van populisme, die de solo’s van een verouderende Bouterse toch vaker richting een crescendo wisten te leiden. Maar Abrahams kan na lang wachten zijn moment in de schijnwerpers niet omzetten in politiek kapitaal. Niet voor de partij en niet voor een waarnemende vorm van leiderschap. De processie van kroonprinsen, die een schijn van jeugd, successie en voortzetting gaf aan de partij, heeft twee zeventigjarigen opgehoest als fakkeldragers van de revo-gedachte.

Hoe oprecht waren de jarenlange preken over vernieuwing?

R.B.