De lezers die het Nederlands machtig zijn, kennen de betekenis van het gezegde (Veel lawaai, weinig wol), dat momenteel zeker betrekking heeft op de geconstateerde bezorgdheid bij onze autoriteiten, die nu ineens met nadruk wordt gedemonstreerd, en wel met betrekking tot de ernstig toegenomen zware criminaliteit in ons land. We weten al geruime tijd, dat er sprake is van een toename in de criminaliteit, waarbij de halsdelicten steeds meer de overhand aan het nemen zijn. Wat we ook al vele jaren weten, is dat levensberovingen zijn toegenomen en dat men er steeds vaker toe overgaat en dan wel bij berovingen, een of meerdere slachtoffers, het leven te benemen. Zulks geschiedt dan ook niet zelden door middel van vuurwapengeweld. Het is dan ook juist om erop te wijzen, dat Suriname te maken heeft met een zeer ernstig veiligheidsvraagstuk, waar geen enkele opeenvolgende regering sinds februari 1980, een goed antwoord op heeft weten te vinden. Vanaf dat jaar en die maand, heeft een mensenleven in dit land, schijnbaar steeds minder waarde gekregen. Moord en doodslag, daar kijkt niemand meer met grote verbazing van op en wanneer er dan ineens in drie weken tijd meerdere personen door vuurwapengeweld het leven verliezen, is het bijna hypocriet, te doen alsof het om een nieuwe, zeer verontrustende ontwikkeling gaat. Suriname is in de afgelopen 40 jaar zwaar veranderd en voor wat betreft de criminaliteit en het wapengeweld, in zeer negatieve zin. We hebben thans te maken met een ernstig veiligheidsvraagstuk, dat inherent is aan de economische crisis, de verarming van de bevolking, de werkloosheid, lage lonen, hoge prijzen voor goederen en diensten en de uitzichtloosheid bij grote delen van de samenleving. Wanneer we de criminaliteit wensen aan te pakken, dan zal dat niet succesvol zijn door meer repressieve middelen in te zetten en meer gevangenisruimte te bouwen en bezetten. Mensen oproepen wapens in te leveren is bijna lachwekkend, want de criminelen zullen hun ‘gereedschap’ niet afgeven en de mensen die zich zwaar onveilig zijn gaan gevoelen in de afgelopen decennia, zijn dat evenmin van plan. Meer patrouilles en meer manschappen van de veiligheidstroepen inzetten, kost handen vol geld dat er gewoon niet is, dus we kunnen veel lawaai maken, en doen alsof we de mogelijkheden bezitten wat tastbaars te doen aan dit veiligheidsvraagstuk, maar het is en blijft voor-de-gek-houderij. De overheid belooft steeds de criminaliteit te kunnen aanpakken, maar het blijft brandjes blussen, omdat ze de middelen ontbeert, maar ook omdat je geen misdaad terugdringt, zolang er sprake is van armoede bij een volk, dat nauwelijks in staat is zich op een ordentelijke wijze te voeden. Dat de nationale veiligheid momenteel in gevaar is, is ook geen geheim. Nog minder is het een geheim dat vrijwel niemand zich momenteel veilig voelt. Persconferenties beleggen en ons vertellen dat men door middel van meer patrouilles de misdaad zal terugdringen, gelooft vrijwel niemand, omdat we allemaal weten in welke situatie de politie en het leger, moeten zien te functioneren. Een van de meest effectieve wijze om de criminaliteit terug te dringen, is het creëren van een beter leven voor de doorsnee Surinamer, en dat kan bereikt worden door stabiele prijzen, redelijke lonen, meer werk, meer productie, stabiele wisselkoersen voor vreemde valuta, betere medische zorg, beter onderwijs, kortom, een beter en aangenamer leven voor een ieder. Als dat gerealiseerd kan worden, zal de criminaliteit automatisch afnemen en zullen de gewapende machten die ons dienen te beschermen, ook beter en effectiever kunnen functioneren. Repressie  en een hardere aanpak, zal maar een lapmiddel blijken te zijn. Voorbeelden zijn er te over in andere landen.