De afgelopen week hebben zelfs mensen met een beperking besloten de straat op te gaan, omdat ook zij niet meer uitkomen met de financiële middelen die zij maandelijks ontvangen. Dat is begrijpelijk!

Mensen kunnen nu niet eens overleven met een bedrag van SRD 7000, hoe had men gedacht dat iemand die niet in staat is aan het arbeidsproces deel te nemen, het moet redden met een bedrag minder dan SRD 2000? Van alles moet men bedenken voor deze regering. Wat is de taak van beleidsmakers die elke maand vele duizenden verdienen? Waar is het beleid dat zij maken en voor wie maken zij het?

Haast elke week is er een andere groep die voor het parlement verschijnt om een petitie in te dienen. Moeten we dan nog steeds zeggen, dat het om een groepje NDP’ers gaat dat de regering ten val wil brengen? Of dat het om mensen gaat, die altijd hebben geleefd van pakketten en dat heden niet meer kunnen?

Moet ook deze voormelde groep leren de handen uit de mouwen te steken?

Als ze het konden, hadden ze het zeker gedaan, maar ze zijn afhankelijk van die sociale noodzakelijke steun. Die steun die niets meer voorstelt en waarmee hun begeleiders ze geen fijne feestdagen meer kunnen bieden.

Dan komt de regering zogenaamd met een extra SRD 1000 voor AOV’ers voor de maand december.

Wel, we hebben dan slecht nieuws voor ze!

Niet alleen AOV’ers hebben behoefte aan die SRD 1000, en wat kan je tegenwoordig nog met dit bedrag. Je vraagt je af, op grond van welke berekening men is gekomen op dit bedrag, want sinds het aantreden van deze regering, draait het om hetzelfde bedrag. Weet je nog het ‘djarusu moni’? Wel, niemand is jaloers geworden hoor.