We merken dat steeds minder kan worden gedaan met het normale inkomen. Mensen die gewend waren hun wekelijkse inkopen te doen, doen het nu één keer per maand en moeten dan met de aangeschafte goederen zien rond te komen. Dit terwijl de groep die het al moeilijk had, tot openlijke bedelaars is gemaakt. Het begint bij het smeken om een onderdak, tot op het juiste voertuig loeren voor een winkel, zodat ze iemand kunnen beoordelen naar de kleding en vragen naar een pakje brood. Is dit wat de regering bedoelde, met het land welvarend maken? Bedoelde de regering dit met de toekomst van de minderbedeelden? Zaken die in het verleden en voor de buitenwereld geen luxe meer zijn, daarvoor moet tegenwoordig worden gespaard. Dan praten we over zaken die Suriname tegenwoordig niet mogen ontbreken in een woning. Zaken als een gasfornuis, een televisie en een ijskast. Maar ook een simpele mobiele telefoon kost meer dan de gemiddelde Surinamer zich kan veroorloven, om maar niet te spreken over een vervoersmiddel. Tegenwoordig blijkt zelfs openbaar vervoer een luxe geworden. Laten we maar even de situatie bekijken van een alleenstaande moeder met twee kinderen die dagelijks twee bussen moet pakken. We mogen onze ogen absoluut niet langer sluiten voor de realiteit. Ons financiële vermogen ligt al geruime tijd ver beneden de maandelijkse vaste lasten. Surinamers worden wereldwijd goochelaars genoemd, want met hun krappe salaris, komen ze toch door de maand heen. Dit zonder enig geklaag of pogingen actie te voeren. We vieren jaarlijks Keti Koti, maar in onze portemonnee zijn we nog steeds geketend.