Het weinige zorgpersoneel dat wij momenteel nog hebben, moet gekoesterd worden. Het zorgpersoneel had nooit op straat moeten komen en al helemaal niet voor een salariscorrectie. De lonen van deze mensen hadden veel beter moeten zijn. Hoe kunnen we verpleegkundigen hebben die gestresst aan het werk verschijnen, omdat ze niet weten hoe laat ze naar huis gaan? Hoe kunnen we mensen in de zorg hebben, die zich druk moeten maken over hetgeen zij aan voedsel op tafel kunnen zetten? Deze groep gaat door ‘bloed’, zweet en tranen om te eindigen met een karig loon. Hoe kun je iemand tot rust brengen, wanneer je zelf onrustig bent? En dan willen we ons wel druk maken over de massale trek van het verpleegkundig personeel naar het buitenland. We vragen ons af, hoe het komt dat brain drain in de afgelopen jaren is toegenomen. We zouden ons moeten afvragen, wat er in de afgelopen dagen aan is gedaan het personeel te behouden. Is het alleen op de Dag der Verpleegkundigen dat wij het personeel moeten huldigen en in de bloemetjes zetten? Is het alleen op die dag dat we onze waardering voor deze groep uitspreken en ze de rest van het jaar links laten liggen? Er verdampen miljoenen bij de Centrale Bank van Suriname, maar voor de zorg zijn er geen middelen beschikbaar. Er is wel geld voor reisjes van regeringsleden en wetgevers, maar niet voor deze hardwerkende mensen. En het is makkelijk naar de rechter te stappen, wanneer deze groep actie voert, want het zou onverantwoordelijk zijn van de rechter, deze groep in het gelijk te stellen bij het voeren van acties. Maar waar blijft de verantwoordelijkheid van de regering tegenover dit personeel?