Vandaag is het precies twee jaar geleden, dat Suriname naar de stembus mocht om een nieuwe regering te kiezen. Reeds bij de opiniepeilingen was het duidelijk dat de NDP van Bouterse, niet als overwinnaar uit de bus zou komen en zeker niet met een overweldigende meerderheid, het de komende vijf jaar weer voor het zeggen zou hebben in ons land.  Het volk besliste voor verandering en schonk de Orange Movement van de VHP 20 zetels, waardoor het aan deze partij, onder leiding van Chandrikapersad Santokhi, gelegen was een coalitie te vormen met ABOP, NPS en PL. Er werd voor, tijdens en na de verkiezingen veel beloofd aan het volk, maar reeds kort na de overdracht in de maand juli van hetzelfde jaar, werd  het duidelijk voor de nieuwe regering, dat ze te maken had met een totaal geruïneerde staatskas en ze zelfs genoodzaakt was een beroep te doen op de lokale banken om de ambtenaren in die maand inclusief hun vakantiegeld te kunnen betalen. Net als bij de regering Venetiaan II in 2000, was het duidelijk dat de NDP-regering van Bouterse, een financiële augiastal had achtergelaten en dat net als onder Telting, na 1991 en wederom na 2000, de financieel-economische en monetaire chaos gecreëerd door de NDP-kliek, moest worden opgeruimd en gewerkt aan economisch herstel en groei. Wat voor een financiële ravage de regering Santokhi is komen aantreffen na juli 2020, valt nauwelijks te beschrijven. Een schuldenvraagstuk werd ze mee opgezadeld met miljarden schulden aan SRD en honderden miljoenen dollars aan buitenlandse debiteuren. Meer geld lenen, zat er na juli 2020 toen niet meer in, gezien de slechte kredietwaardigheid die ons bezorgd is door de regering Bouterse en zijn statisticus en “leenbakroe” Hoefdraad, eerst op de Centrale Bank en daarna op Financiën. Dat we wederom een heel moeilijke tijd van economische opschoning en groei zullen moeten doormaken, was voor de mensen die de jaren tachtig van de vorige eeuw hadden meegemaakt en ook de periode na 1987 en de jaren negentig onder de bende van Wijdenbosch, duidelijk: we zouden weer door deze maalmolen heen moeten gaan. Mensen die geen zier begrijpen van economie en haar wetmatigheden, kijken alleen naar verkiezingsbeloften en wensen niet in te zien, dat wat tien jaar lang stuk is gemaakt, niet heel snel weer kan worden hersteld. De gemene hypocrieten uit het paarse kamp, die totaal schuldig zijn aan de totale vernietiging van onze economie, smijten nu met vuil en geven de huidige regering, die met stunt- en vliegwerk tracht de zaak nog draaiende te houden, de schuld van alles en trachten in te spelen op de onvrede die heerst bij het volk, gezien de stijgende prijzen. Maar wie heeft de waarde van de SRD tussen 2010 en 2020 volledig stuk gemaakt? Juist, de NDP en haar superminister op Financiën. Met haar verschroeide aarde tactiek van vernietiging van de economie, zoals ze dat heeft gedaan voor de verkiezingen van 2000, en ook nu weer na de overdracht in 2020, probeert ze met desinformatie en leugens, het volk tegen de huidige regering op te hitsen. Maar deze partij en haar leiding, reppen met geen woord over de oorzaak van de huidige ellende, waar ze het allergrootste aandeel in hebben. Men speelt in op de onvrede die er nu heerst, wegens de gestegen kosten voor goederen en diensten en hoopt daarmede het volk wederom achter zich te krijgen. Inderdaad is het zo dat de prijzen moordend zijn en dat heeft te maken met de afgewaardeerde SRD, waarvan gelukkig de wisselkoers ten opzichte van de dollar stabiel is, maar ook zeker te wijten aan externe inflatie door gebeurtenissen, waar we als land niets aan kunnen doen. We denken daarbij aan de gevolgen van de oorlog in Oekraïne. Twee jaar na de verkiezingen is het leven voor velen zeker niet veranderd en is er zelfs sprake van verslechtering, die niet slechts in ons land wordt gevoeld. Men waarschuwt nu zelfs in het buitenland, dat er hongersnood zal kunnen ontstaan in veel arme landen, omdat er niet of niet snel genoeg, tarwe en graan zullen kunnen worden aangeleverd door de oorlog in Oekraïne. Ook is de wereldmarktprijs voor een vat ruwe aardolie gestegen tot boven de 110 dollar per vat en dat werkt internationaal overal door, dus ook in Suriname. Schelden en kritiek leveren op de huidige regering is mogelijk, maar men moet ook kijken hoe moeilijk het is geworden om snel herstel te realiseren en het neemt veel tijd in beslag. Alleen geduld en volledige inzet van ons allen, hoe moeilijk het ook is en schijnt, zullen uiteindelijk de beoogde verlichting voor ons allen brengen. Laat het heel duidelijk voor ons allen zijn: wie ook onder deze omstandigheden zou overnemen van het huidige kabinet, krijgt dezelfde problemen ter oplossing voorgeschoteld. Er zijn geen toverformules om uit deze economische en financiële misère te geraken, dus het beste is de regering de ruimte te blijven bieden, haar werk te doen. Slaagt ze daar niet in, dan is er nog altijd de kans om in 2025 collectief voor iets anders te kiezen.