De huidige economische crisis heeft de afgelopen jaren veel ellende in ons land veroorzaakt. De Wereldbank heeft onlangs meegedeeld, dat ongeveer 1 op de 4 mensen in ons land met minder dan USD 5,50 per dag moet rondkomen. Volgens de berekeningen van de bank, betreft dat 19,8 procent van de Surinaamse bevolking, ongeveer 110.000 mensen die in armoede leven. De Wereldbank voorspelt dat de armoede met nog 9 procent kan toenemen. Op het Zuid-Amerikaanse continent zijn er slechts drie landen die volgens deskundigen van het World Data Lab, niet in staat zullen zijn, om tegen het jaar 2030, armoede uit te bannen: Suriname, Venezuela en Bolivia. Dit hebben deze landen ook nog te danken aan de gevolgen van de covid-pandemie. Vanwege de economische crisis en de gevolgen van de pandemie, is het voor mensen steeds moeilijker geworden om rond te komen. Armoede heeft volgens Keerpunt, ook gevolgen voor de gezondheid van mensen met een minimuminkomen. De lage klassen geraken in een sociaal isolement, waardoor het ook kan leiden tot maatschappelijke problemen, onder andere criminaliteit, kinderarbeid, jeugdprostitutie en drugs- of alcoholverslaving. Indien de regering niet snel inspeelt op deze problematiek, zal deze ergere vormen aannemen. De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) onthulde ook, dat meer dan een half miljard mensen in extreme armoede worden geduwd, omdat ze zich geen ziekenzorg kunnen permitteren. Voor de lage klassen wordt het steeds moeilijker de ziekenzorg te betalen. Burgers die niet verzekerd zijn, moeten gezondheidszorg uit eigen zak betalen. Degenen die het geld niet hebben, moeten dan maar bekijken hoe zij zichzelf redden. Volgens Keerpunt moet er een duurzame aanpak komen waardoor mensen in staat zullen geraken deze moeilijke periode te overbruggen. Het armoedevraagstuk kan echter niet alleen opgelost worden door de overheid. Bedrijven, maatschappelijke organisaties en individuele burgers, moeten hieraan ook hun bijdrage leveren. De overheid dient wel de gezondheidszorg en sociale steun te bieden aan de bevolking. De regering moet onmiddellijk met een plan van aanpak komen, waarbij onbeschermde burgers toch toegang hebben tot gezondheidsdiensten, zonder grote angst voor de financiële gevolgen.