We doen het allemaal en vrijwel dagelijks, of het nu een individu, een onderneming in de private sector of een onderdeel van de publieke sector betreft. Het geld komt als verdienste binnen en wordt dan ook deels weer besteed. Als dat op een verantwoorde wijze gebeurt, zullen de financiële problemen minimaal blijven. Eenieder dient daarom goed met de maandelijkse inkomsten om te springen en die ook op een juiste wijze uit te geven. Meer willen uitgeven dan er binnenkomt, levert vrijwel altijd moeilijkheden en financiële vraagstukken op. Op grote voet leven kan, maar dan moeten de verdiensten er wel stevig voor staan en behoef je een ander niet tot last te zijn, wanneer er tekorten ontstaan die je niet kan opvangen, gezien jouw inkomsten. Wat we in de afgelopen tien jaar hebben meegemaakt, is dat de Staat Suriname meer heeft uitgegeven, dan hij heeft kunnen verdienen. De Surinaamse staat leefde op grote voet zonder daarvoor zijn verdiencapaciteit te kunnen vergroten. Financieel mismanagement en verkwisting maakten de zaak onhoudbaar en  men zag geen kans te bezuinigen, of dacht dat men op de zak van een ander, het politiek wel zou redden. Maar dat is een grote misvatting gebleken, want het veelvuldig lenen heeft Suriname een vreselijk schuldenvraagstuk opgeleverd en al deze debiteuren die de staat al zeker acht jaar heeft, zullen toch moeten worden terugbetaald. Maar verdienen en uitgeven dient nog altijd op een verantwoorde wijze te geschieden. Niemand kan meer uitgeven dan hij of zij verdient zonder in grote financiële problemen, met enorme schulden te belanden. We hebben allemaal gezien wat het desastreuze financiële beleid van de Bouterse regeringen ons heeft opgeleverd. Een totaal gedeprecieerde nationale munt, een berg aan interne en externe schulden en een wisselkoers van rond de 20 SRD voor 1 dollar. De inkomsten van de huidige regering zijn ook niet significant toegenomen, dus is ze met haar schuldenberg en verdiensten niet in staat wonderen te verrichten. Bovendien is het zo, dat de productie in het land en de belastingen, directe en indirecte, ook niet noemenswaardig zijn toegenomen. Ze is dan ook niet in staat, meer uit te geven dan er maandelijks binnenkomt. Het is begrijpelijk dat loontrekkers  meer wensen te verdienen, omdat de koopkracht enorm is afgenomen, maar elke werkgever of die nu uit de private of publieke sector komt, moet wel meer binnen krijgen waardoor hij of zij ook meer aan de werknemers kan toekennen. En juist dat is momenteel, niet het geval. Veel werkgevers kijken zelfs tegen een afnemende omzet aan. Bonden bij de overheid eisen een loonsverhoging en dat is wel begrijpelijk, maar de percentuele wensen voor een looncorrectie, moeten wel eerlijk en rationeel in elkaar zitten. De overheid is namelijk niet in staat loonsverhogingen van tientallen procenten toe te kennen, wil ze niet wederom ertoe overgaan, de geldpers aan te zetten en daarmede ook een gierende inflatie veroorzaken. De regering wenst echt geen Venezolaanse toestanden hier te doen ontstaan. De vakbondsleiders die met looneisen van ruim 80 procent op de stoep van de overheid wensen te gaan staan, dienen te begrijpen dat een degelijke looneis, totaal in strijd is met de realiteit en onmogelijk zal worden gehonoreerd, ongeacht de consequenties. Ook weten velen dat de vakbondsleiders die deze eisen stellen, een zwaar politieke agenda hebben, die gericht is op het veroorzaken van grote arbeidsonrust en vooral dat heeft Suriname in deze ernstige crisis die niet is veroorzaakt door dit kabinet, echt niet nodig.