De goed voorbereide en uitgevoerde actie van honderden Cubaanse ‘asielzoekers’ c.q. economische vluchtelingen, die ons land richting Guyana willen verlaten, dreigt op een groot fiasco en misschien wel humanitaire crisis uit te lopen. De regering van Suriname, dient wel alles in het werk te stellen dat het laatste niet het geval wordt. Al gedurende de regering Bouterse II, werd het duidelijk dat Suriname wegens de sterk aangehaalde banden met Cuba, ook een mogelijkheid geschapen had om Cubanen in grote getalen hierheen te halen. Cubanen arriveerden hier veelal met vluchten van Fly Always als ‘toerist’, en weer anderen trachtten werk te vinden om de nodige dollars te verdienen en grote inkopen te doen. De gekochte goederen gingen dan in grote hoeveelheden de vliegtuigen van Fly Always in om ze naderhand weer op Cuba, waar schaarse aan van alles heerst, te verhandelen. Bepaalde bedrijven maakten voor de komst van COVID-19 en het sluiten van de luchthaven, enorme winsten en hadden voornamelijk Cubanen als klant. Veel van deze zogenaamde ‘toeristen’, kwamen met een retourticket in ons land aan, maar besloten op een gegeven moment, langer te blijven dan de toegestane termijn en geraakten hierdoor in de illegaliteit. Maar dat illegaal verblijf binnen onze grenzen namen de meesten op de koop toe. Er werden woningen en appartementen gehuurd waar vaak te veel Cubanen in onderdak zochten.

De huur in valuta werd daarbij gezamenlijk opgebracht. Op tal van locaties werden Cubanen waargenomen, die voor bedragen onder het minimumloon, bereid waren te werken. Het ging er bij de meesten om voorlopig niet terug naar Cuba te hoeven, omdat het daar toch een en al misère is en er al decennialang geen sprake meer is van een behoorlijke en acceptabele leefbaarheid. Maar zoals het vaak in het leven gaat, worden goede tijden op bepaalde momenten afgewisseld door slechtere tijden en daar hadden de Cubanen zeker niet op gerekend. De COVID-19-pandemie sloeg keihard toe en daar werden niet slechts Surinamers het slachtoffer van in dit land, maar natuurlijk ook de Cubanen die op veel plaatsen hun werk totaal of voor langere tijd verloren, omdat de onderneming waar ze werkten, dicht moest of ging door tijdelijke of totale lockdown. Wat de situatie voor hen ook zeer penibel heeft gemaakt, is de unificatie van de wisselkoersen, waardoor zaken onbetaalbaar werden en ook de huurpenningen voor de vaak smerige bewoning,  onbetaalbaar.

Op al deze tegenslagen hadden de Cubanen zeker niet gerekend in een land waar ze op een beter bestaan hadden gerekend. Maar één zaak mag zeker niet uit het oog verloren worden, en die is dat velen van hen, Suriname niet als eindpunt wensten of willen zien. De meesten dromen over een leven in een hoog westers industrieel land als de Verenigde Staten van Amerika of een staat in West-Europa. De visumaanvragen bij bepaalde ambassades spreken naar verluidt, voor zich. De groep Cubanen die nu te South Drain bivakkeert, heeft kennelijk nooit echt de bedoeling gehad in Suriname te blijven, maar wenste ons land te misbruiken als tijdelijke transitohaven om uiteindelijk toch de weg te vinden naar de VS.  Vanuit Cuba regelrecht richting de VS reizen, is niet mogelijk wegens het embargo dat de Amerikaanse regering nog steeds heeft tegen Cuba en zijn regiem. Maar zo inventief als de mens is, wordt nu op grote schaal via een omweg toch getracht het Noord-Amerikaanse grondgebied te bereiken. De groep te South Drain, denkt dat te kunnen realiseren via Guyana. Nu rijst echter wel de vraag, of de regering in Georgetown bereid is, de springplankfunctie voor deze Cubanen over te nemen van Suriname. De Guyanese regering zal gek zijn zich voor het karretje van een stel weerspannige Cubanen te laten spannen. Deze mensen willen niet terug naar Cuba. De Cubaanse ambassadeur hier ter stede, heeft daarom ook nodeloos de opmerking gemaakt dat de mensen wel terug kunnen op vluchten richting Havanna. Als zijn landgenoten dat wilden, hadden ze zich allang in contact gesteld met de Cubaanse diplomatieke missie in ons land en waren ze niet in goed georganiseerd verband getrokken naar South Drain, om richting Guyana te vertrekken. Voor hen is het alles behalve Cuba, waar de dictatuur nog steeds geldt en het pinaren al langer dan een halve eeuw, onophoudelijk voortduurt. De regering Santokhi wil nu gaan onderzoeken of er geen sprake is van mensenhandel. Mensenhandel met Haïti lijkt Keerpunt helemaal niet zo moeilijk te bewijzen, gezien de ontwikkelingen die zich de laatste tijd binnen onze luchtvaart hebben voorgedaan, waarbij vliegtuigen leeg naar Haïti vliegen en vol met Haïtianen terugkeren en dat op een stiekeme manier. Zogenaamd omdat de desbetreffende luchtvaartmaatschappij ook moet gaan verdienen.

Bij de Cubanen ligt de zaak volgens Keerpunt anders, die zijn maanden geleden gewoon via Zanderij in ons land gearriveerd en door de COVID-19-pandemie hier blijven hangen, omdat ze niet terug konden en in veel gevallen gewoon niet terug wilden, omdat men een totaal andere agenda voor ogen had. Waar de regering nu ook op moet letten, betreft de illegale overstekingen van Cubanen naar het Franse departement Frans-Guyana.

Zwangere Cubaanse vrouwen die naar Frans-Guyana zijn vertrokken om daar hun kind ter wereld te brengen, heeft Keerpunt ook informatie over ingewonnen. Suriname behandelt het vreemdelingenvraagstuk al jaren op een zeer amateuristische wijze en in veel gevallen heerst er binnen het vreemdelingenbeleid, ook een heel hoge mate van corruptie.

Breek ons voor wat betreft de toelatingen van Brazilianen en Chinezen, alstublieft de bek niet open. Ook de aanwijzingen van tyuku bij de immigratiedienst zijn geen novum. De Surinaamse overheid kan deze toestand van slechte controle en het steeds groter worden van het aantal illegalen binnen onze grenzen, niet laten voortduren. De groep wordt steeds groter en onhebbelijker. De controle op de naleving van de bestaande immigratieregelingen ontbreekt in veel opzichten en ook daar heeft de corruptie, een enorme vinger in de pap. Tijdens de regering Bouterse II, werd er een project opgestart onder de noemer Generaal Pardon, dat zou gelden voor vreemdelingen die een bepaald bedrag zouden voldoen en dan een jaar ongemoeid binnen onze grenzen zouden kunnen verblijven. Dit project kan  voor Keerpunt, gerust als een grote mislukking worden gezien, omdat slechts een fractie van de hier illegaal vertoevende vreemdelingen kwam betalen, de rest dook weer lekker onder en is nog steeds illegaal, zonder dat daar tegen wordt opgetreden. Keerpunt beseft heel goed dat de regering Santokhi, met enorme problemen zit die door de vorige regering zijn gecreëerd en zo snel als mogelijk, moeten worden opgelost. Het vraagstuk van de illegale vreemdelingen binnen onze grenzen, mag niet gezien worden als minder relevant. Daar moet ook paal en perk gesteld worden en aan goede werkbare immigratieregels verbonden worden, want zoals de zaak zich nu op verontrustende wijze ontwikkelt, kan helemaal niet.