Niet zelden vragen wij ons bij Keerpunt af of deze regering bij haar besluitvorming en vooral bij die voorafgaande aan het bepalen van haar buitenlandse politiek, wel alles op een rijtje heeft. Sinds dit kabinet in 2010 aan de macht kwam, hebben we moeten meemaken dat er gelijk ruzie werd gezocht of uitgelokt met het Koninkrijk der Nederlanden en dat men de diplomatieke relaties moedwillig wilde terugdringen naar het niveau van zaakgelastigde. Op een gegeven moment kwam er dan wel tijdelijk een ambassadeur, maar naderhand  weigerde Bouterse die het buitenlands beleid bepaalt, een nieuwe ambassadeur toe te laten. En in die situatie zitten we nog steeds in de relatie met het voormalige moederland. Ach, we weten wel waarom dat allemaal is. Bouterse heeft een probleem met de Nederlandse justitie en daarom moet een gezonde bilaterale relatie met Den Haag tot nader order op slot. Dat zal zo wel doorgaan totdat de NDP uit het machtscentrum is verdwenen of niet meer de dienst uitmaakt. Maar niet slechts met het Koninkrijk der Nederlanden vindt er een bekoeling in de relaties plaats. Het regiem Bouterse heeft zich om verschillende redenen steeds meer van westerse democratieën vervreemd en heeft zich doelbewust en naar onze mening op zeer onverstandige wijze, intensief ingelaten met niet-autocratische regiems die er bekend om staan de mensenrechten op grote en grove schaal te schenden.  China, Venezuela, Nicaragua, Cuba, Iran, Turkije en zeker niet te vergeten Rusland, een schurkenstaat van formaat, zijn anno 2019 de staten waar we het zoeken en de banden steeds nauwer mee wensen aan te trekken. Het is zelfs zo verontrustend, dat we de banden met het land waar usurpator Wladimir Putin het vrijwel alleen voor het zeggen heeft, zo hebben vernauwd, dat elke Rus nu zonder visum naar ons land kan afreizen.  Er zijn maar weinig landen waar we een dergelijke soepele regeling mee hebben en wetende waartoe Putin allemaal toe in staat  is, kan deze visumvrije regeling zeker niet als gezond en goed voor dit land worden aangemerkt. Als we kijken naar de relatie met het dictatoriale regiem van Nicolás Maduro in Venezuela, dan mag zonder enige terughoudendheid worden vastgesteld, dat Suriname het vreselijke lijden van het Venezolaanse volk onder de dictator Maduro helpt bestendigen door op internationale fora onvoorwaardelijke steun  aan Maduro te blijven betuigen. Een man die het land met zijn chavistische trawanten leeg heeft geroofd en van geen wijken weet, ofschoon miljoenen Venezolanen wekelijks de straat opgaan om zijn vertrek te eisen. Een despoot die door zijn wanbeleid het land financieel en economisch de afgrond in heeft gebracht en er debet aan is dat het land een inflatie heeft van miljoenen procenten, er geen medicamenten voorhanden zijn en er hongersnood heerst, blijft de onvoorwaardelijke steun van de regering Bouterse, bijvoorbeeld binnen de Organisatie van Amerkaanse Staten, genieten. Gezien het feit dat de regering Bouterse achter Maduro blijft staan, terwijl ze heel goed weet dat het Venezolaanse volk terug wil naar een ware en niet schijnbare democratie, geeft aan dat ze de dictatuur in dat land ondersteunt en een even misdadige inslag heeft. Een inslag van bestendigen en ondersteunen van een mensenrechtenschender als Maduro, geeft aan dat je de inborst van hetzelfde bedenkelijke allooi bezit. Ziet het regiem Bouterse niet in, dat Maduro Venezuela helemaal heeft vernietigd en beroofd en dat het zelfs zover is, dat het Rode Kruis het land binnen moet trekken om de Venezolaanse bevolking die in grote nood verkeert met acute zorg te ondersteunen. Een man die zijn land zo heeft laten afglijden door wanbeleid en financiële plundering van zijn chavistische kliek die ondersteuning geniet van dieftige hoge militaire officieren, dient te verdwijnen. En juist dit misdadige regiem dat vele honderden miljoenen dollars heeft overgeboekt naar de bank van het Vaticaan volgens internationale meldingen, moet volgens de regering Bouterse blijven aanzitten in Venezuela en dan maakt het haar niet uit of het Venezolaanse volk verder lijdt. En dat wij die ondersteunig door dik en dun wensen te blijven geven, blijkt wel uit het feit  dat onze ambassadeur bij de Organisatie van Amerikaanse Staten, OAS, Nirmala Badrising, names de Surinaamse regering fel heeft geprotesteerd tegen de voordracht van de vertegenwoordiger van Juan Guaido als vertegenwoordiger van Venezuela binnen deze organisatie. Badrising handelt gewoon in opdracht van president Bouterse die het buitenlands beleid van dit land bepaalt. Er werd een resolutie met 28 stemmen aangenomen, dit houdt in dat de vertegenwoordiger van Maduro binnen de OAS, geen plek meer heeft. De OAS heeft vierendertig lidlanden.  Negen  lidlanden binnen de OAS stemden tegen en zes onthielden zich van stemming. Guyana onthielt zich van stemming, terwijl Georgetown  Guaido wel erkent als de interim president van Venezuela. Het regiem van Maduro wenst uit de OAS te stappen. Machtige landen binnen de OAS als Brazilië, Columbia en Chili, hebben hun erkenning voor Guaido al eerder uitgesproken. Het moet bij de regering Bouterse naar onze mening wel gaan dagen dat Maduro zijn positie steeds verder in gedrang komt. Maduro steunt nog maar op een deel van het Venezolaanse leger en daar neemt de onvrede ook toe nu de middelen voor deze gewapende macht aan het afnemen zijn en de opper-officieren, die ook flink de gelegenheid werd geboden in de staatskas te graaien, hun externe tegoeden die in de miljoenen dollars belopen en die door de Verenigde Staten zijn bevroren, ook gaan inzien dat het beschermen van Maduro zijn positie, ook voor hen een boemerangeffect kan sorteren.  De opper-officieren zijn ook op de hoogte van de buitenlandse gebeurtenissen en weten dat een aanhoudende volksopstand de onder hen gestelde militairen op andere gedachten kan brengen en ervoor kan zorgen dat die de zijde van de protesterende Venezolanen kiezen. De recente ontwikkelingen in Algerije en Sudan, kunnen de Venezolaanse legertop aan het denken zetten en een juiste keus doen maken. Maar in Suriname blijft men moedwillig het kwaad dat uitgaat van Maduro in Venezuela, ondersteunen en schenkt men hier klaarblijkelijk veel minder aandacht aan de mogelijklheid dat we ook als paria te midden van de landen op dit halfrond worden gezien. Overigens is het zo dat Badrising, die in opdracht van Bouterse handelde, zich dient te realiseren dat maar nauwelijks rekening wordt gehouden met ons gekef en dat we binnen de algehele constillatie van landen maar weinig gewicht in de schaal leggen. Wat we ook niet moeten vergeten, is dat door onze houding binnen de OAS, andere landen ons liever zullen zien gaan dan komen en dat ook voor Suriname de duimschroeven door de rijke landen kunnen worden aangedraaid. We hebben internationaal al een niet al te beste naam opgebouwd in de afgelopen bijna tien jaar en door ervoor te kiezen bedenkelijke vriendschapsbanden aan te gaan met niet-democratische landen en zelfs schurkenstaten, zal het reeds bestaande isolement alleen maar erger worden.  Het is daarom naar onze mening afstand te nemen van een figuur als Maduro en aansluiting vinden bij lieden die Venezuela terug willen brengen op het ware pad van de erkende parlementaire democratie.