In de binnenstad van Paramaribo en op de hoeken waar verkeerslichten staan, worden autobestuurders en voorbijgangers vaak genoeg lastig gevallen door mensen die bedelen. Er wordt veel geklaagd over de dak- en thuislozen, vooral als zich agressief gedragen. Maar wie kijkt er nu echt naar ze om? Er zijn verschillende organisaties die zich bezighouden met deze doelgroep. Ze worden voorzien van een broodje, warme maaltijd, kunnen af en toe baden of hun haren laten knippen. Maar is dit wel voldoende? Wordt op die manier de dak- en thuislozen problematiek structureel opgelost? Weliswaar is her het Bureau voor Dak- en Thuislozen, maar dat heeft een beperkte opvangcapaciteit. Het bureau zou graag willen uitbreiden, maar de middelen hiervoor ontbreken. Gelukken zijn er organisaties die zich het lot van deze groep aantrekken, want de overheid houdt zich het liefst afzijdig, die is al lang blij wanneer allerhande organisaties zich inzetten voor deze groep. De situatie van de meeste zwervers, zoals zij in volksmond genoemd worden, verslechtert met de dag, omdat vanwege de economische malaise, steeds minder mensen iets doen voor deze groep. Ook vormen sommigen niet alleen een gevaar voor zichzelf, maar ook voor hun omgeving. Wie zijn deze mensen en vanwaar komen ze? Dit alles zou de overheid toch moeten weten. Terwijl de overheid doet alsof haar neus bloedt, neemt het aantal dak- en thuislozen gestadig toe. En onder hen bevinden zich ook vrouwen. Dat laatste moet toch een signaal zijn dat er iets mis is in onze maatschappij, omdat je vroeger zelden vrouwen zag die tot deze groep behoren. Maar of het nu vrouwen of mannen zijn, deze mensen dienen opgevangen en begeleid te worden. Dat kost natuurlijk geld en dat is er niet, dus kunnen we ervan uitgaan dat deze problematiek alleen maar groter wordt. Hoe langer de overheid wacht, hoe moeilijker het zal worden om een oplossing te brengen. Of willen wij de zwervers promoten als visitekaartje van Suriname om zodoende zielig over te komen in de wereld? De overheid heeft er een gewoonte van gemaakt om het oplossen van bepaalde problemen, zoveel mogelijk over te laten aan organisaties die niet verbonden zijn aan de overheid – die kosten de overheid namelijk geen geld. Het is triest om te zien dat zoveel mensen in onze kleine samenleving, een zwervend bestaan leiden. Het Psychiatrisch Centrum Suriname (PCS) vangt de mensen wel op, maar stuurt ze na controle weer weg. Dat kan ook niet anders, want het PCS beschikt niet over de financiële middelen om adequate hulp te bieden aan een dergelijke grote groep. Waarom worden zij niet opgevangen en socialiseert om terug te keren in de samenleving?