De Nationale Assemblee (DNA) heeft gisteren met 38 stemmen voor, goedkeuring gegeven aan het bilaterale veiligheidsverdrag tussen ons land en Frankrijk, dat 11 jaar geleden werd ondertekend door Chandrikapersad Santokhi, toen minister van Justitie en Politie en zijn destijds Franse collega van Binnenlandse Zaken, Nicolas Sarkozy de latere president van Frankrijk. Het verdrag houdt onder meer in dat Franse opsporingsambtenaren tot 2 kilometer landinwaarts het Surinaamse territoir kunnen betreden, ter achtervolging en aanhouding van verdachten die zich in Frans-Guyana aan een strafbaar feit schuldig hebben gemaakt. Ook Surinaamse opsporingsambtenaren hebben de mogelijkheid over de gehele lengte van de grensrivier, behalve in het zogeheten betwiste gebied in het zuidoosten van ons land, verdachten binnen de straal van 2 km op Frans grondgebied, indien gewenst, aan te houden. Het verdrag is inhoudelijk vrij duidelijk en bevat meerdere punten waar partijen aan beide zijden van de grens zich aan zullen moeten houden. Dat deze getekende overeenkomst tussen twee staten nu pas in DNA behandeld is geworden, heeft alles te maken met politieke machtsverhoudingen en natuurlijk puur politiek opportunisme door ons opgetekend, bij belangrijke coalitiegenoten. Zowel bij de Nieuw Front regering als bij de regering Bouterse I, kon men in de afgelopen jaren niet overgaan tot bekrachtiging van het verdrag gesloten met Frankrijk, omdat Brunswijk en zijn ABOP, deel uitmaakten van zowel de regering Venetiaan als de regering Bouterse I. Tot bekrachtiging van het voormelde veiligheidsverdrag kon dus gedurende de aangehaalde twee kabinetten niet worden overgegaan, omdat anders de steun van ABOP zou wegvallen en dat zou het voortbestaan in gevaar brengen. ABOP is thans niet langer in de regering en de relaties met de Fransen wenst men hecht te houden, dus is nu wel gekozen voor bekrachtiging van het verdrag van 29 juni 2006 in DNA. Het ABOP-lid Marinus Bee, heeft in DNA op niet mis te verstane wijze aangegeven tegen het verdrag te zijn, voornamelijk om de 2 km landinwaarts opsporings- en aanhoudingsregeling van verdachten die in Frans-Guyana en dus in een gebied van Frankrijk, zich schuldig zouden hebben gemaakt aan een strafbaar feit. Het gaat hierbij namelijk om verdachten en ook om reeds veroordeelden. En tot een van deze bijvoorbeeld bij verstek veroordeelden, behoort zeker zijn voorzitter Ronnie Brunswijk. Brunswijk wordt zowel in Nederland als Frankrijk gezocht voor drugssmokkel en heeft in beide landen een verstekveroordeling op naam. In Nederland is Brunswijk veroordeeld voor drugshandel in de zaak Fauzia Murg en in Frankrijk in de zaak van de Braziliaanse koerier Barbosa en wel door het strafhof te Bobigny, gevestigd in een buitenwijk van Parijs. De strafzaken en veroordelingen tegen Brunswijk zijn zo ernstig van aard, dat zowel de Franse als de Nederlandse justitie Interpol hebben verzocht, Brunswijk te signaleren en natuurlijk aan te houden. Bee maakt zich dus zorgen om de 2 km regeling binnen het verdrag en zijn voorzitter. Bee stelt zich ook op tegen de harde manier van optreden door de Franse politie en gendarmerie tegen verdachten en wetsovertreders op de Franse oever. Bezittingen zouden worden vernield als men door de Fransen bijvoorbeeld bij smokkel wordt gesnapt. De Fransen hebben een andere aanpak en werken volgens hun wettelijke regels en bevoegdheden, die vermoedelijk anders zijn dan bij ons, en daar heeft Bee moeite mee. Hij vergeet echter bewust erbij te vertellen, hoe zwaar en toegenomen de criminaliteit in Frans-Guyana wel is en dat Surinamers daar grotendeels debet aan zijn. De gevangenis in Cayenne zit boordevol verdachten en reeds veroordeelden uit ons land en dat weet ook Bee heel goed, maar daar rept hij vreemd genoeg met geen woord over. Dat de Fransen honderden politiemensen en gendarmen hebben gestationeerd langs de grens, heeft alles te maken met de zwaar opgelopen criminaliteit die de Fransen met man en macht wensen te beteugelen. Wat Bee eigenlijk zou moeten aanhalen, is dat Frankrijk en Brazilië een soortgelijk veiligheidsverdrag hebben getekend, en dat geldt voor het oostelijk gedeelte van Frans-Guyana langs de rivier de Oyapock en is al enkele jaren geleden geratificeerd door de Braziliaanse autoriteiten. Langs de Oyapock is er een zeer goede en nauwe samenwerking tussen de Franse en Braziliaanse veiligheidstroepen. Wat Bee weet en ook bewust weglaat, is dat de criminaliteit en bandeloosheid hoogtij viert aan de Marowijne-, Tapanahony- en Lawarivier, en dat de Fransen daar al geruime tijd schoon genoeg van hebben en ook al jaren bij de Surinaame regering erop aandringen hier paal en perk aan te stellen, omdat de zaak onhoudbaar is geworden. Voor de Franse presidentsverkiezingen dit jaar, werd vrijwel heel Frans-Guyana financieel en economisch plat gegooid door protesten van Frans-Guyanese inwoners, die vooral de zwaar toegenomen criminaliteit in het Franse departement meer dan zat zijn. De journalist, Raymond van Hemert, meldde toen aan De West dat men vooral zeer gebelgd was en nog is over de criminaliteit in het land, waar vooral Surinamers debet aan zijn. Dat de Franse regering Macron thans van de Surinaamse regering maatregelen verwacht, is niet vreemd. Emmanuel Macron staat namelijk een no-nonsensebeleid voor en heeft een andere benadering qua veiligheid dan zijn voorganger François Hollande. De regering Bouterse moet dat thans heel goed hebben begrepen en het belang van Brunswijk en zijn ABOP als ondergeschikt hebben gekwalificeerd. Ook wenst ze de relaties met Frankrijk niet in gevaar te brengen en heeft nu dus wel meegewerkt en de wens van de Fransen in vervulling doen gaan. De Fransen zijn naar verluidt tot meer bereid richting Suriname. Misschien zullen de Fransen zelfs wat meer hulp bieden bij het operationaliseren van het ziekenhuis in Albina, dat toch zo spoedig mogelijk in gebruik dient te worden genomen. De Franse veiligheidsfunctionarissen hebben een heel andere c.q. harde aanpak wanneer het gaat om wetsovertreders en dat zit meneer Bee van de ABOP-fractie in de assemblee dwars. Bee moet wel toegeven dat orde en gezag op de Franse oever veel beter tot uiting komen dan met name in Albina, waar bandeloosheid en chaos al jaren troef zijn. Het veiligheidsverdrag zal gaan werken en wij zijn ervan overtuigd, de Fransen kennende, dat ze zeker hun stempel erop zullen drukken. Hopelijk slagen de beide partners in dit verdrag er wel in de criminaliteit in het oosten aanmerkelijk terug te dringen.