“Kritiek is nodig want alleen zo kunnen we leren, groeien en beter worden”, zo luidt een zin van activiste Maisha Neus op haar Facebook pagina over al de kritiek die zij in de afgelopen periode heeft gekregen voor haar interview in Nederland over de situatie in ons land. Zij geeft toe dat zij geen media-ervaring of -training heeft en dat ze pas sinds 3 april actie voert. Neus beschrijft zichzelf als een ruwe diamant die nog wat groei en processen moet doorstaan en lerende is. Uit de misstappen hoopt zij zaken voortaan beter aan te pakken. Neus vertelt dat het programma ‘De Nieuwe Maan’ op NPO 2 in Nederland haar eerste televisieprogramma was dat zij heeft bijgewoond en dat ze ook wel zenuwenachtig was tijdens het interview. Zij benadrukt dat zij haar geschiedenis goed kent en wel degelijk weet met wie we te maken hebben en wat er allemaal is gebeurd in de jaren ‘80. Het enige dat de activiste wenst te zeggen, is dat zij geen vrees/angst heeft.

“Ik ben bij Amnesty International gekomen met behulp van journalist Sam Jones en ik was toen al over straat, gezien er feestdagen waren donderdag en ze vrijdag gesloten waren was het de enige optie dus mijn excuses dat ik niet voorbereid was. Dat ik groen ben in dit politieke veld, is een feit. Een pauze nemen om af te studeren (wat hoe dan ook zeer belangrijk is), mij in te lezen in de politiek en staatshervorming en mentors zoeken met kennis en expertise, zal alleen maar mijn kader en draagvlak kunnen vergroten. Tevens zal dit ook bijdragen aan een gedegen plan van aanpak en strategie”, aldus een passage uit het bericht van Neus. Zij geeft aan dat zij offers heeft gemaakt, namelijk werk verloren met daarbij een US-dollar salaris, vrienden verloren, grijze haren erbij gekregen, negatief besproken in de samenleving en zowat bijna tot hoer/ crimineel gedoopt door critici. Neus zegt dat dit nu haar leven is en vraagt zich af wie los van haar medestrijders, kan praten over grote offers brengen voor het groter en gezamenlijk belang. Zij merkt op dat het gros last heeft van broodvrees, rancune, angst en trauma, wat gezien de situatie volgens haar begrijpelijk is. “Vrijheid van meningsuiting is er in Suriname, dat weten we allemaal, maar we weten ook dat het recht om te protesteren ons wel wordt bemoeilijkt met allerlei drogredenen en smoesjes en de nodige vormen van intimidatie. Suriname doet mee op het internationale speelveld, want ook Suriname heeft de verdragen getekend. Globalisatie is een feit. Indien wij serieus en gerespecteerd willen worden, dienen wij als land ons correct te gedragen en ons aan de gemaakte afspraken te houden en dus dient de regering ons vrij te laten protesteren wanneer en waar we willen en mogen internationale instanties Suriname op de vingers tikken als we niet correct bezig zijn”, aldus de activiste.

door Johannes Damodar Patak