Een goed functionerende gezondheidszorg vormt in veel landen een zeer heikel probleem wegens de hoge kosten die daaraan verbonden zijn.Suriname is daarop zeker geen uitzondering. Al decennialang is het in ons land zo dat veel burgers niet kunnen genieten van een optimale medische zorg. De minderbedeelden in ons land konden jaren achtereen zich deels ingedekt voelen, indien ze de zogenaamde minvermogenkaart, die door het ministerie van Sociale Zaken werd verstrekt, konden bemachtigen. Bij het verkrijgen van een dergelijke kaart speelde corruptie en een grote mate van nepotisme een rol. Het bestand bij de verstrekking van minvermogenkaarten nam zulke reusachtige vormen aan, dat de overheid zich genoodzaakt voelde maatregelen te nemen die tot opschoning van het bestand moesten leiden. Er moest uitgezocht worden wie nu wel of niet ten rechte over zo een kaart behoorde te beschikken. Ook hier bleek het niet eenvoudig te zijn bepaalde mensen uit te sluiten. Het geregel door politici en politieke vrienden aan derden ging gerust door en het werd al gauw duidelijk dat ook hier ingegrepen diende te worden, simpelweg omdat de overheid de middelen niet langer had om het bestand van minvermogende kaartbezitters te financieren. De regering Bouterse kwam uiteindelijk met een zogeheten sociaal zekerheidstelsel waarbij ernaar gestreeft werd de medische zorg te ordenen en toegankelijk te maken voor alle Suriamers. Maar om een dergelijk systeem een kans van slagen te geven, moet er veel geld op tafel gelegd worden en dan ook zeker vanwege de overheid. Het verzekeringswezen werd erbij betrokken en zeker één assurantiemaatschappij haakte al spoedig af, omdat de overheid als grootste wanbetaler niet of altijd veel te laat over de brug kwam met haar bijdrage voor reeds verleende medische zorg aan bij de vezekeringsmaatschappij aangesloten personen. Al deze personen werden vervolgens overgeheveld naar het SZF. De vraag die gelijk gesteld kon worden, luidde: wie zal dat allemaal gaan betalen? Op die vraag werd naar onze mening maar moeilijk antwoord gegeven. De overheid kan dan wel uit puur populistische overwegingen aangeven iedereen die buiten de boot is gevallen te willen accommoderen, maar kan niet aangeven hoe de financiële verzwaring op haar budget aan medische zorg aan minvermogende mensen zal worden bekostigd. Voor de verkiezingen van 2015 had ze al aangegeven dat kinderen tot 16 jaar van staatswege medische zorg zouden krijgen en bij deze groep jonge Surinamers werden ook de mensen boven de 60 jaar gevoegd. Inmiddels is de overheid tot de conclusie gekomen, dat ook deze regeling voor haar onbetaalbaar is geworden en die werd dan ook opgeschort. Enorme protesten kwamen los binnen de gemeenschap, omdat velen gelijk hun medische dekking dreigen kwijt te geraken. Een screening procedure om uit te maken wie nou wel of niet in aanmerking zal komen voor een zogeheten BaZo- kaart, werd op een gegeven chaotisch en zeker niet overzichtelijk. De regering Bouterse II, zich bewust van haar toenemende impopulariteit, heeft wederom getracht tijd te winnen en heeft besloten de geldigheidsduur van de BaZo-kaart met een jaar te verlengen. Wel moeten de aanvragers binnen een kort tijdsbestek de registratie rond krijgen, anders vervalt de kaart onherroepelijk. Hier is dan wederom een lapmiddel genomen uit puur populistische overwegingen en om tijd te winnen en de rust binnen de gemeenschap voor een bepaalde tijd te behouden. Voor ingewijden is de verlenging van de BaZo- regeling slechts uitstel van executie voor de regering Bouterse, want over een jaar zijn de problemen nog steeds ongewijzigd en misschien door oplopende kosten binnen de volksgezondheid nog erger geworden. Alles kost geld en daar is de medische zorg geen uitzondering op. De ziekenhuizen wensen verhoogde ligdagtarieven, hebben meer geld nodig voor de herwaardering van het personeel, medicamenten worden echt niet goedkoper en onze wisselkoers ten opzichte van de vreemde valuta kan ook nog behoorlijk wat roet in het eten gooien als het op de tarieven binnen de gezondheidszorg aankomt. Het is op dit moment dan ook koffiedik kijken hoe de gezondheidszorg er binnen een jaar uit zal zien. Hoe de regering Bouterse het ook draait of keert, de medische zorg zal op spoor gebracht moeten worden en een ieder die werkt en belasting betaalt, zou terug moeten kunnen vallen op een redelijk functionerende zorg. Het kan nimmer zo zijn dat de een wel recht heeft en gebruik kan maken van een gedegen zorg en de andere weer niet. Waar de regering zeker naar moet streven, is het uitbannen van corruptie binnen de zorg en mensen accommoderen die eigenlijk helemaal niet in aanmerking dienen te komen voor Basiszorg. Het geregel van vriendjes en kennissen of politieke vrienden, moet voorgoed worden uitgebannen. Gaan we op dezelfde voet door, dan zal de overheid er zeker bekaaid van blijven afkomen en het gelag blijven betalen. En dan is het natuurlijk ook zo, dat de vraag gesteld mag worden of ze de financiën daartoe zal hebben. Gezien haar maandelijkse verdiencapaciteit, geloven wij niet dat ze daartoe in staat zal kunnen zijn.