Kleinhandelaren die zeker tot de middenstand kunnen worden gerekend, komen steeds meer in de gevarenzone. Alsmaar stijgende wisselkoersen voor de dollar en de euro , de stijgende prijzen voor de te verhandelen goederen en moordende huurprijzen in dollars of euro’s, dwingen veel kleinhandelaren tot het sluiten van hun bedrijf. Met een koers van SRD 8.20,- voor een US-dollar en huurprijzen die liggen tussen de 500 en 2.000 dollar, kan een detailhandelaar met een dalende omzet het ook niet meer betalen c.q. volhouden. Het is over het algemeen gewoon een kwestie van eenvoudig rekenen. Als de kosten hoger liggen dan de inkomsten, dan is ook voor deze ondernemers sluiting onvermijdelijk geworden. Vrijwel wekelijks moeten de kleinhandelaren tot prijscorrecties in de winkels overgaan, hetgeen zeer tijdrovend en frustrerend werkt. Daarbij komt nog kijken dat de consument vaak de schuld bij de kleinhandelaar zoekt en niets wenst te horen over koersontwikkelingen die de laatste tijd voortdurend een opwaartse trend hebben laten zien. “Omu yu na wan fufuru man na yu e opo ding prijs , me go kari prijszetting gi yu yere”, en natuurlijk meer van dit soort kul reacties, moeten supermarkthouders aanhoren van mensen die niet veel snappen van wisselkoersverhoudingen en hoe die tot stand komen. Radeloos worden veel kleinhandelaren thans die in een huurpand zitten en de afgelopen jaren, toen de koers voor de dollar nog SRD 3.35,- bedroeg, redelijk goed konden boeren, maar nu niet weten welke kant het opgaat waardoor de onrust toeneemt. Een winkelier stelde dat als de koers naar SRD 10,- voor een dollar gaat, er dan vrijwel geen business meer zal zijn, omdat nu reeds de koopkracht aan duigen is. De mensen kopen thans de meest noodzakelijke dingen en zelfs zaken als brood gaan al veel minder. Je ziet dan ook vaak genoeg mensen twee eieren en enkele puntbroden in de middaguren eten om niet met een lege maag naar bed te hoeven gaan. Veel goederen blijven te lang liggen en wanneer de vervaldatum nadert, dan wordt het spul snel afgeprijst om toch nog het geïnvesteerde bedrag van inkoop terug te kunnen verdienen. Het behoeft geen uitvoerig betoog dat dit geen gezonde manier van zaken meer doen is. Bepaalde Chinese winkeliers die in huurpanden zitten, hebben wegens hun goede verstandhouding met de verhuurder een acceptabeler regeling kunnen bedingen waarbij er deels in SRD wordt afgerekend en deels in valuta. Sommigen hebben afspraken gemaakt waarbij de huurder heeft toegezegd een compensatie te zullen betalen als de economie in beter vaarwater terechtkomt. Maar lang niet alle verhuurders hebben begrip voor de situatie waarin de huurder is beland. Ze blijven hun huurpenningen volgens contract in harde valuta eisen en dat heeft dan tot gevolg dat er al heel wat detailhandelaren hun deuren hebben moeten sluiten. Dergelijke verhuurders kunnen naar onze mening niet tot de slimsten gerekend worden, want met een gesloten winkel en een niet in huur zijnd pand, blijven de penningen natuurlijk ook uit. Een nieuw fenomeen is volgens onze informatie dat ook Chinese kleinhandelaren die het hier niet langer zien zitten en alleen maar verlies lijden, op onderzoek uit zijn gegaan naar Guyana en dat enkelen al besloten hebben daar hun geluk te gaan beproeven. En binnen de Chinese gemeenschap gaat het nieuws sneller dan wij kunnen bevroeden. Ook de Chinese media in ons land is heel goed op de hoogte van de dagelijkse ontwikkelingen en social media draait ook bij hen op volle toeren. Als de situatie ongewijzigd blijft of zelfs verslechtert, moeten we er niet vreemd van op kijken als het overgrote deel van de huidige detailhandel zal wegvallen en dat kan zeker als een verontrustende ontwikkeling gezien worden. Maar we wilden toch nog 5. De gebakken peren zijn thans ook, en met nadruk voor de mensen die nog 5 wilden. Veel van hen voelen het thans het hardst in hun zak.