Het Internationaal Monetair Fonds (IMF)  heeft onlangs bij monde van zijn woordvoerder aan de Surinaamse regering duidelijk gemaakt, dat ze zich niet aan de gemaakte afspraken houdt en de door het Fonds gestelde programmapunten niet juist en niet volgens een uitgestippeld tijdstip uitvoert.  Suriname behoort zich aan de afspraken met het Fonds te houden, wil ze kunnen blijven rekenen op de toegezegde fondsen die in tranches ter beschikking zullen worden gesteld.  Het IMF eist onder meer dat de Surinaamse regering de subsidies afbouwt en wel in een bepaald tempo. Zo moeten de nutsvoorzieningen aanmerkelijk worden verhoogd en ook de brandstofprijzen moeten verder de lucht in. Ook binnen het fiscale regiem moeten er maatregelen volgen die voor het volk een aanmerkelijke verzwaring zullen inhouden. Dus het IMF eist veel meer verhogingen voor het Surinaamse volk, dan tot nog toe zijn doorgevoerd.  En juist daar begint de schoen behoorlijk te knellen, omdat het Surinaamse volk de lasten doodgewoon niet kan dragen . Het geld dat dit volk ter beschikking heeft op maandbasis, is ruim onvoldoende om de eisen van het IMF te bevredigen. Het volk lijdt nu reeds armoede en kan bijna niets meer betalen. Hoe betaal je een kip van tussen de 1500 en 1800 gram die SRD 40,- kost? Een blikje tomatensardien van SRD 10,- is voor de kleine man ook een luxe geworden. En dan te bedenken dat de overheid straks ertoe over zal gaan de brandstofprijs verder te verhogen tot een marktconform niveau. En dan maar leuteren over staffeltarieven voor elektriciteit, terwijl men in het achterhoofd weet dat het IMF verdere verhoging verlangt en dat er gevolg daaraan zal moeten worden gegeven, willen we de geldstroom niet in gevaar brengen. Maar de vraag die rijst, is dan ook gepast: hoe heeft deze regering op zo een onbedachte en onprofessionele  wijze kunnen ingaan op de stringente maatregelen van een IMF, terwijl door berekeningen naar voren zou komen dat dit volk zulke lasten niet zou kunnen dragen?  Deze regering heeft op ondoordachte wijze toegehapt en nu zitten we met de gebakken peren. Tijdens de regering Venetiaan II, kwam het IMF ook aandansen met soortgelijke eisen, maar toen heeft Runaldo Venetiaan ze de deur gewezen en gekozen voor een nul-optie na goed overleg met zijn monetaire specialisten. Dat was tenminste de juiste beslissing van een erudiete president met het hart op de juiste plaats. De man wilde zijn volk niet zwaar laten lijden onder een IMF-juk en wees de vertegenwoordigers van het Fonds de deur. Thans hebben we het Fonds binnengehaald na een aantal jaren van onverantwoordelijk financieel, economisch en monetair beleid . Een beleid dat gericht was op verspilling en niet op het instellen van bezuinigingen toen het duidelijk werd dat de wereldmarktprijzen voor goud, aardolie en aluinaarde, zwaar aan het kelderen waren geraakt. Een beleid dat er niet voor koos een garantiefonds in te stellen, maar er eerder voor koos in de monetaire reserves te gaan graaien en een deel van de goudvoorraad. die als dekking diende voor de SRD, te verpatsen. Nu hebben we een enorm vraagstuk voor ons dat we maar moeten zien op te lossen. En dat vraagstuk behelst het doorvoeren van IMF-eisen terwijl het volk die niet kan dragen of langer wenst te dragen. En daar komen nu wel echt de problemen van.  De scenario’s die men thans denkt te kunnen afdraaien door reshuffeling van ministers of beloften over snelle stabilisatie en of verlaging van de wisselkoersen, zullen echt geen redding voor dit kabinet brengen.  Dit kabinet is in een vrije val beland en niets wijst erop dat ze die val zal kunnen onderbreken.