De Surinaamse ziekenhuizen zitten in hun maag met tientallen patiënten die uitbehandeld zijn, maar die nergens anders naar toe kunnen. Aan sommige van deze zogeheten ‘langliggers’ wordt zelfs al hun leven lang onderdak en zorg gegeven, zo blijk uit onderzoek van het maandblad ‘Parbode’, dat hierover in de septembereditie schrijft. Het kost de ziekenhuizen bakken met geld, terwijl het water ze toch al tot aan de lippen staat. “We verzorgen ze wel, want we kunnen die mensen onmogelijk op straat zetten”, zegt Antoine Brahim, algemeen directeur van het Academisch Ziekenhuis Paramaribo (AZP).
Het zijn vaak schrijnende gevallen. Zoals dat van de zeventienjarige Remi. Als kind in het binnenland kreeg hij een agressieve huidziekte. Zijn familie verstootte hem. Via heel wat omzwervingen, onder meer bij een pleeggezin, kwam hij als dertienjarige in ‘s Lands Hospitaal terecht. Twee jaar later verhuisde hij naar het Academisch Ziekenhuis Paramaribo (AZP), waar hij nog steeds op de kinderafdeling verblijft.
Medische zorg heeft hij niet meer nodig, toch blijft Remi noodgedwongen in het ziekenhuis. Een andere plek om naartoe te gaan heeft hij namelijk niet.
Het AZP neemt de kosten voor zijn dagelijkse zorg en opleiding voor zijn rekening. Remi zelf vindt zijn situatie ook maar niks, maar weet dat er geen alternatief is. “Maar telkens als een kamergenoot naar huis mag terwijl ik hier moet blijven, ga ik huilen.”
Remi is niet de enige in ons land, er zijn zelfs nog triestere gevallen, zo heeft een rondgang langs de ziekenhuizen geleerd. Alleen al in het AZP gaat het om vijftien langliggers. Los van het menselijke leed, kost het de ziekenhuizen veel geld. “Iedereen die in ons ziekenhuis één dag ligt zonder dat daarvoor een medische reden is, beschouwen we als een langligger. We maken ons dus niet alleen zorgen over het vijftiental patiënten dat hier al vele jaren ligt, zonder dat ze zicht hebben op een oplossing. Elke maand melden zich namelijk twintig nieuwe mensen aan waarvoor we koortsachtig opvang moeten zoeken, omdat die op termijn anders eveneens langliggers dreigen te worden. Dat is bijna één persoon per dag”, legt Claudia Marica-Redan uit, financieel directeur van het AZP. “De langliggers zijn niet de hoofdreden waarom het financieel zo moeilijk gaat met onze ziekenhuizen, maar elk verloren bed is er natuurlijk een te veel.”
Algemeen directeur Brahim zit duidelijk met de langliggers in zijn maag. “Dit ziekenhuis vervult een heleboel sociaal-maatschappelijke functies die niet tot onze kerntaken behoren, gewoon omdat het niet anders kan. Wij moeten dan opdraaien voor de kosten. Denk eens na: langliggers verzorgen, zou dat wel een taak moeten zijn voor een ziekenhuis”.
Volgens Brahim moet er wat gebeuren: “Een structurele oplossing zal toch vanuit de families van de langliggers én de overheid moeten komen. Het gaat namelijk om een landelijk probleem met vele oorzaken, dit kan niemand in zijn eentje aanpakken. We moeten durven discussiëren over de sociaal-maatschappelijke taken die de ziekenhuizen in dit land nog op zich moeten nemen.”
