Wat ooit een bruisende plek van handel, ontmoeting en cultuur moest worden, is vandaag de dag verworden tot een schamele verzameling van roestige kraampjes en half loshangende zinken platen. De Haïtiaanse markt aan de Drambranders-gracht is niet alleen een doorn in het oog van velen, maar roept ook serieuze vragen op over de menswaardigheid, veiligheid en verantwoordelijkheid. De structuur van de markt kraakt letterlijk aan alle kanten onder de verwaarlozing. Grote stenen vervangen inmiddels de spijkers en dakschroeven die ooit stevigheid boden. Bij de eerste en de beste rukwind kan het hele bouwwerk wegwaaien en instorten.

Dat is niet alleen gevaarlijk voor de nog aanwezige standhouders, maar ook voor de klanten die dagelijks deze plek bezoeken.

De instanties die belast zijn met het toezicht en onderhoud, kijken de situatie structureel over het hoofd te zien. Of erger nog, misschien bewust negeren. Wordt er standgeld geïnd van de verkopers? Zo ja, dan rijst de vraag: Waar gaat dat geld naartoe? Het is overduidelijk, dat het niet besteed wordt aan het noodzakelijke onderhoud van deze marktfaciliteiten. Niet alleen de overheid en verantwoordelijke diensten zijn overduidelijk in gebreken gebleven, ook de standhouders zelf dragen bij aan het verval.

Dakplaten zijn bezaaid met oude lege kratten, die daar al tijden lijken te liggen. Van gezamenlijke zorg voor netheid en hygiëne, is weinig sprake. Moeten we dit beeld blijven aanvaarden? Moet het echt pas misgaan, door een ingestorte kraam, een verwond kind, een dodelijk ongeluk, voordat er wordt opgetreden?

Wat het geheel erger maakt, is dat deze markt niet alleen een economische functie dient te vervullen, maar ook symbool staat voor de Haïtiaanse gemeenschap in Suriname. Een groep die al jaren bijdraagt aan het sociale en culturele deel van de stad, maar nu letterlijk handel moet drijven onder omstandigheden die onwaardig blijken. Geen wonder dat zij allemaal naar de binnenstad trekken om hun waar te verkopen.

De Haïtiaanse markt is toe aan meer dan een beetje verf.

Die heeft behoefte aan een structurele renovatie, toezicht, en vooral respect voor de mensen die daar dagelijks in de hitte en onder bouwvallige constructies proberen te overleven. Het is hoog tijd, dat onze beleidsmakers, districtscommissariaten, marktraden en de gemeenschap zelf wakker worden en verandering teweeg brengen. Want als deze markt een spiegel is van hoe wij als samenleving omgaan met kwetsbare groepen, dan toont die spiegel een triest en zorgwekkend beeld.