De Surinaamse samenleving lijkt zich in  een ‘sneltreinvaart’ te verharden. Waar geweld en berovingen ooit als incidenten werden gezien, is het nu een alledaagse realiteit, die jammer genoeg steeds dichter bij huis komt. Op klaarlichte dag, in aanwezigheid van derden, werd eerder deze week nog een burger onder schot gehouden beroofd. Geen afgelegen straatje, geen nachtelijke uren, dit gebeurde overdag, alsof het de normaalste zaak van de wereld is geworden.

Deze brute daad was niet een op zichzelf staand geval. In de afgelopen maanden is het aantal gewelddadige overvallen en schietincidenten, alarmerend toegenomen. Hoewel het Korps Politie Suriname (KPS) via operaties probeert de criminaliteit in te dammen, rijst de vraag: Is dit voldoende en effectief? Of blijven deze acties slechts pleisters op een etterende wond?

Wat leidt tot deze verruwing? De wortels van dit geweld lijken dieper te liggen dan economische malaise of jeugdwerkloosheid. De grens tussen nood en hebzucht vervaagt. Wat we zien, is niet alleen armoede, maar ook een groeiende mentaliteit, waarin respect voor het leven en de wet ondergeschikt is geraakt aan materiële drijfveren.

Deze zorgwekkende trend voltrekt zich op een cruciaal moment, en wel de formatie van een nieuwe regering. Nationale veiligheid zou bovenaan de prioriteitenlijst moeten staan, want als de staat niet garant kan staan voor de bescherming van zijn burgers, wie dan wel?

De samenleving kan zich het niet langer veroorloven slechts toeschouwer te zijn. Als het dagelijkse leven verandert in een overlevingsstrijd, dan is de hoogste tijd voor bezinning én actie. Want wie nu zwijgt, zal morgen moeten leren leven met een ‘schietklaar’ bestaan.