In nasleep van de verkiezingen, klinken er al geluiden dat de nieuwe regering inzet op versterking van het sociaal beleid. Het klinkt misschien goed, want sociaal beleid voeren, betekent dus meer aandacht voor de zwakkeren, herintroductie van pakketten, misschien zelfs heroverweging van subsidies. Maar laten we eerlijk zijn, we kunnen ons dat simpelweg niet meer veroorloven.
De Surinaamse samenleving lijkt zich in een ‘sneltreinvaart’ te verharden. Waar geweld en berovingen ooit als incidenten werden gezien, is het nu een alledaagse realiteit, die jammer genoeg steeds dichter bij huis komt. Op klaarlichte dag, in aanwezigheid van derden, werd eerder deze week nog een burger onder schot gehouden beroofd.
Inmiddels zijn er twee partijen die naakt en onverholen voor twee zaken uitkomen. PL en ABOP willen altijd regeermacht en schromen etnische politiekvoering niet. Dat geeft ze een afgekaderde doelgroep en een heldere doelstelling. Daarom is het vreemd dat op lijst na lijst en in coalitie na coalitie, de ABOP het klaarspeelt, partners baldadig te overvragen.
