Hardeo Ramadhin heeft bij verschillende verkiezingen met cijfermatige analyses, inzichten en verwachtingen gedeeld. Zijn onderbouwing is vaak gestoeld op volgbare logica. Wat keer op keer door hem aangegeven wordt, is dat veranderingen mogelijk zijn, maar dat grote omwentelingen bijna niet voorkomen, in ieder geval niet zonder een merkbaar spoor achter te laten in de periode daarvoor.
Een van de uitgangspunten van Ramadhin is, dat de wijziging van het kiesstelsel voor de twee grote partijen, twee verschillende betekenissen heeft. Terwijl de VHP in moeilijke districten zoals Paramaribo en Wanica in 2020 zetels behaald heeft, wordt dat gecompenseerd met bijvoorbeeld Nickerie, Saramacca en Commewijne, en komt de partij daarmee uit op een zetelverdeling die vrijwel in overeenstemming is met de kiesdeler van 2020 en de verwachte kiesdeler voor 2025. Dit is anders voor de NDP, die weliswaar in ieder district zetels behaalde in 2020, maar daarbij een aantal zetels in makkelijkere districten behaalde. Waar de VHP onder het nieuwe kiesstelsel nagenoeg hetzelfde zetelaantal zou behalen als in 2020, zakt de NDP in datzelfde scenario terug naar een basislijn van slechts twaalf zetels. Voor zetelbehoud heeft de NDP dus groei nodig met tientallen duizenden stemmen, terwijl het gezicht van de partij is komen te ontvallen en de opvolging onzeker en verdeeld is.
Met de analyses van Ramadhin, in aanvulling op andere peilingen, online polls en het algemene straatbeeld, lijkt de VHP in een goede positie voor herverkiezing, ondanks de onrust binnen de coalitie. Genoeg partijen, zelfs uit verrassende hoeken, hebben de bereidheid uitgesproken het gesprek over samenwerking te zijner tijd aan te willen gaan, afhankelijk van de uitslag. De partij gaat de verkiezingen in zonder recente straatacties of massaprotesten. De president is op mediatournee langs sommige van zijn meest prominente critici en lijkt ondanks kritiek, een ieder in de ogen aan te kunnen kijken.
Hoewel er jonge kiezers bijkomen, is ook de uitstroom significant. Maximaal tweemaal de kiesdeler stroomt binnen aan first voters en in tegenstelling tot 1996 en 2010, is er dit keer geen bliksemschichtkandidaat met een volksmassa en een uitstraling van verandering onder de kandidaten. De verwachting is dat de distributie behoorlijk evenwichtig zal verlopen en dat zelfs als de dure campagnes van NDP en ABOP wat opleveren, zij geen van beide op twee zetels onder de jongeren erbij, kunnen rekenen. Wat dat betreft hebben zowel de VHP als de NPS geleerd van hun fouten en behoorlijk wat nieuw bloed op verkiesbare plekken gekandidateerd.
Realisme voert de boventoon in de analyse van Ramadhin, maar ook eerder in die van Viewture en LC Media en in de diverse online polls. Een sobere en verstandige keuze, meer dan wijsheid en bevlogenheid, lijken de richting van veel zwevende kiezers te bepalen. En na een campagne met weinig vuurwerk, lijkt de VHP rijkelijk te gaan profiteren van relatieve rust, regelmaat en een nietszeggende boodschap van middelmaat, zonder noemenswaardige uitdaging of aanstekelijke visie vanuit de uitdagers.
