Met nog minder dan tien dagen te gaan tot de verkiezingen, zien we een opvallend fenomeen: politici die maandenlang onbereikbaar waren, duiken ineens op bij mediahuizen of verschillende debatten. Journalisten proberen al sinds vorig jaar tevergeefs kandidaten te interviewen. Zij werden vaak genegeerd, weggestuurd of opgezadeld met eindeloos uitstel. Wij kregen zelfs als antwoord: ‘Ik praat niet met De West.’ Sommige politici maakten zonder problemen, tijd vrij voor een interview.

De afmelding van meer dan 400 getrainde stembureauleden in Paramaribo, is niet slechts een organisatorisch probleem. Het is een waarschuwingssignaal dat het vertrouwen in het verkiezingsproces en de organisatie ervan, onder druk staat. Hoewel de taken van deze leden onder andere het handhaven van orde en assisteren van kiezers, als ‘relatief eenvoudig’ wordt bestempeld, zijn ze cruciaal voor het vlot en een eerlijk verloop van de verkiezingsdag. De verklaring van OKB-voorzitter Samseerali Sheikh-Alibaks, dat het om mensen zou kunnen gaan die liever voor politieke partijen werken vanwege betere vergoedingen, is veelzeggend én zorgwekkend. Wanneer het beter loont om partijpolitiek werk te doen in plaats van neutraal verkiezingspersoneel te zijn, verschuift de integriteit van het proces langzaam maar zeker richting beïnvloedbaarheid. Dat ruim 400 personen zich op het laatste moment afmelden, roept vragen op. Hebben deze mensen zich vrijwillig teruggetrokken, of voelden ze zich onvoldoende gewaardeerd? Is de vergoeding werkelijk zo onaantrekkelijk, dat men kiest voor politieke alternatieven? Of is er een structureel gebrek aan binding en verantwoordelijkheidsbesef ten aanzien van democratische processen? De uitvallers betreffen niet zomaar willekeurige vrijwilligers, maar reeds getrainde krachten. De kosten van die trainingen, de tijdsinvestering én de planning, worden hiermee deels tenietgedaan, en nieuwe vervangers moeten in allerijl klaargestoomd worden. Het feit dat dit slechts enkele weken voor de verkiezingen gebeurt, maakt de situatie des te prangender. Hoewel Biza en het OKB aangeven, dat er geen dubbele aanmeldingen zijn en dat mensen op de kandidatenlijst zijn verwijderd, blijft de kern van het probleem bestaan, namelijk de bereidheid om bij te dragen aan eerlijke verkiezingen, lijkt af te nemen. Dat is geen administratief probleem, maar een democratisch risico. Biza-directeur Nasier Eskak noemt de situatie ‘opmerkelijk’, maar weigert te speculeren over opzet. Toch zou juist nu transparantie, een grondige evaluatie én een stevig signaal naar de samenleving op zijn plaats zijn. Want als het vertrouwen in de onafhankelijkheid en stabiliteit van het verkiezingsproces wankelt, wankelt het fundament van onze democratie eveneens.

De recente brand aan de Henck Arronstraat, waarbij opnieuw een aantal waardevolle historische panden verloren ging, heeft een pijnlijk structureel probleem blootgelegd: de staat Suriname faalt stelselmatig in zijn onderhoudsplicht ten aanzien van monumentaal erfgoed dat in zijn bezit is.

De kibbelende NDP doet er alles aan, in een nieuw jasje te verschijnen. Van multiple choice presidentskandidaten tot billboards van Ingrid met een half doorzichtige Desi aan haar zijde. Alleen een op zijn knieën smekende Parmessar, ontbreekt nog aan het circus. Echter, de eenvoudigste vraag aan een NDP’er is: Wanneer was jullie toptijd? Wat was jullie glorieperiode? In de vijf kansen dat regeermacht aan boutisten gegund is, zij het democratisch of ondemocratisch, op welke blikken jullie terug met tevredenheid en verwezenlijking van de belofte van jullie gedachtegoed?

De benoeming van assembleelid en vakbondsleider Reshma Mangre tot onderdirecteur bij N.V. Havenbeheer, heeft kwaad bloed gezet binnen het staatsbedrijf. De vakbond heeft zich ook laten horen en heeft zich terecht, vragen gesteld over de politieke invloed bij benoemingen in overheidsbedrijven.

Het billboard met ‘Boefie de poes’ en het kommetje melk, heeft veel losgemaakt in het publieke debat. Op het eerste gezicht oogt het als een humoristisch tafereel, maar de boodschap is doordrenkt van politieke kritiek. De vergelijking met Loesje, die in Nederland bekendstaat om haar korte, maatschappijkritische teksten, geeft aan, dat de initiatiefnemers bewust kiezen voor een toegankelijke, maar vlijmscherpe communicatiestijl.