De ondervoorzitter van Pertjajah Luhur, Bronto Somohardjo, uit zijn frustratie over vermeende dubbele standaarden binnen de coalitie. Hij wijst erop, dat hij bij het minste gerucht over misstanden op zijn ministerie, direct met verlof werd gestuurd, terwijl ministers van andere etnische of politieke kleur, ondanks geruchten en vermeende beschuldigingen van corruptie en miljoenenverspilling, mogen blijven zitten. Zijn conclusie: er wordt met twee maten gemeten. Maar wie goed luistert, hoort in zijn woorden vooral teleurstelling, woede en herhaling. Wat ontbreekt, is visie. Wat heeft Bronto zijn achterban concreet te bieden? Behalve de terechte vraag over gelijke behandeling, blijft zijn boodschap steken in een klaagzang en persoonlijke grieven.

Zeker, het is schokkend dat vermeende malversaties bij het ministerie van Openbare Werken en het ministerie van Landbouw, Veeteelt en Visserij, niet leiden tot directe maatregelen. Het volk voelt deze wanpraktijken direct in lege portemonnees, slechte wegen en onzekerheid over voedselvoorziening. Maar Bronto’s relaas verzandt in een herhaling van zetten: “Ik ben Javaan, zij worden beschermd.” Het is een pijnlijke waarheid voor velen, maar herhaling zonder oplossing, biedt de burger weinig hoop.

De echte vraag is: wat doet Pertjajah Luhur anders? Wat is het alternatief, dat Bronto zijn kiezers biedt? Waar is de oproep tot beleidstransparantie, tot samenwerking met andere partijen voor integriteit, tot het vormen van een politiek blok, dat zich niet laat gijzelen door etniciteit of loyaliteit, maar zich hard maakt voor goed bestuur? Bronto heeft een podium, maar wat doet hij ermee? Zijn waarschuwing aan de president is luid en duidelijk: als hij niet ingrijpt, kiest hij partij voor vriendjespolitiek. Maar ook Bronto moet kiezen: blijft hij hangen in het slachtofferschap, of wordt hij de stem van verandering?

De burger wil geen machtsstrijd tussen politici, geen gekibbel over wie onrecht is aangedaan. De burger wil leiders die het systeem hervormen, die rechtvaardigheid eisen voor iedereen – ongeacht kleur, afkomst of partij. Aan Bronto de taak, die boodschap te formuleren. Zolang hij dat nalaat, blijft zijn strijd steken in emotie, en mist zijn verzet de kracht, die het zou kunnen hebben.