De regering Santokhi-Brunswijk heeft de keel van de middeninkomens volledig dichtgedrukt. De werkende klasse heeft het oppervlakkige succes van schonere cijfertjes waar de regering mee pronkt, moeten betalen. Vrijwel iedere bestaande vorm van belasting is verhoogd. Ieder nutstarief is minstens drie keer hoger dan sinds het aantreden van deze regering. Kleine ondernemers houden met het verder verhoogde minimumloon nauwelijks meer het hoofd boven water, als het gaat om personeel.

De NDP is de kluts kwijt. De vijftig namen op de lijst zijn niet capabel genoeg om die huidige dertien (nieuwe kiesregeling) zetels te garanderen. De partij zoekt nu haar toevlucht tot overledenen. Panka, het hoofd van het Informatie en Propaganda Instituut (IPI), roept kiezers op, alsnog op wijlen Edward Belfort te stemmen. Panka wil de overledene misbruiken voor stemmen. De drang om in de regering te komen is zo groot, dat zij zelfs de hulp van doden inroepen.

Suriname beschikt over een schat natuurlijke hulpbronnen: goud, hout, landbouwgrond, een overvloed aan biodiversiteit en aardolie. Toch blijft de economische situatie onvoorspelbaar, met een overheid die kampt met structurele tekorten en een bevolking die gebukt gaat onder financiële druk. Het probleem is duidelijk: een land met rijkdommen, maar zonder er voordeel van hebben. Wat is de oorzaak hiervan?

De positie van lijstduwer heeft bij de NDP een bewogen geschiedenis. Met het heengaan van nr. 50 op de kieslijst, gewezen minister, gewezen DNA-lid, recente nieuwkomer en DNA-kandidaat Edward Belfort, zien de autoriteiten graag een doorstroom van lijstduwer Ingrid Bouterse naar de opengevallen plaats. De NDP verzet zich hiertegen en noemt de positie als lijstduwer een ‘strategische en weloverwogen keuze’ van de partij. Het Centraal Hoofdstembu-reau (CHS) heeft zich inmiddels erin berust de lijstvolgorde niet te wijzigen.

Sinds 2021 zijn er meerdere meldingen gedaan van seksueel grensoverschrijdend gedrag op de werkvloer – van ministeries tot banken, van het SZF tot de krijgsmacht. De wijze waarop autoriteiten hiermee omgaan, legt een pijnlijke zwakte bloot in onze rechtsstaat: slachtoffers worden aan hun lot overgelaten, daders worden zelden vervolgd en instellingen beschermen hun reputatie vaker dan hun medewerkers. Mei 2021 markeert een onthutsend dieptepunt.