Terwijl de begroting voor het dienstjaar 2025 nog altijd niet is goedgekeurd door De Nationale Assemblee, blijft de regering opvallend gul met haar uitgaven. Studenten ontvangen plotseling SRD 800 en er wordt ook onderhandeld over loonsverhogingen, zonder dat daar een duidelijke financiële dekking tegenover staat. Het roept een belangrijke vraag op: waar komt al dat geld vandaan? Deze gang van zaken wijst op een ernstige begrotingsdisciplinecrisis. In elk behoorlijk bestuur is de goedkeuring van de begroting, het startpunt van financiële planning.

Zolang die goedkeuring uitblijft, zou er normaliter geen cent uitgegeven mogen worden. Toch gaat de regering gewoon door, alsof het parlement slechts een formaliteit is. Dit ondermijnt het democratisch proces en zet de deur open voor willekeur en populisme.

Het uitkeren van middelen die niet begroot zijn, is geen daad van zorgzaamheid, maar van onverantwoordelijkheid. Cadeautjes uitdelen vlak voor verkiezingen of dat nou in de vorm is van subsidies, toelagen of loonsverhogingen, is een beproefde maar gevaarlijke truc, om stemmen te winnen. Het versterkt het beeld van een overheid die meer bezig is met het behouden van macht, dan met duurzame economische ontwikkeling. Daarbij komt dat veel van deze maatregelen structurele gevolgen hebben. Loonsverhogingen zonder bezuinigingen elders leiden onvermijdelijk tot monetaire financiering: de geldpers aanzetten om tekorten te dichten. En wie betaalt daar de prijs voor? De gewone burger, via inflatie en een stijgende wisselkoers. Elke SRD in de hand wordt dan letterlijk minder waard.

De vraag rijst of we niet opnieuw in de voetsporen treden van vorige regeringen, die met politieke impulsaankopen en begrotingsblindheid, het vertrouwen in de economie vertrappen.

Er is niets mis met het ondersteunen van kwetsbare groepen – integendeel. Maar wanneer dat gebeurt zonder degelijke planning, zonder transparantie en zonder parlementaire controle, wordt het een compleet mengsel voor chaos. Het parlement moet dringend haar rol als waakhond hervinden. Geen begroting betekent geen uitgaven, punt uit.

Prioriteiten moeten duidelijk worden afgewogen, en elke SRD moet verantwoord worden. Anders blijven we een land waarin plannen worden gemaakt op basis van gunsten en gelegenheden – en niet op basis van visie, rechtvaardigheid en duurzame ontwikkeling.