Verkiezingen, verkiezingen, wat een heerlijke tijd. De politiek strooit met cadeautjes, groot en klein. Voor elk beestje, een deel van het feestje. Petten en T-shirts in alle kleuren en maten. Huis aan huis om met begrip in de stem en bezorgdheid op het gezicht, met ‘gewone mensen’ te praten. Iedereen is zichtbaar, iedereen is bereikbaar. Alles mag gevraagd worden. ‘Grondpapieren’, die betekenisloze strookjes van politieke oplichting, waaien rond tot in de verste uithoeken.
Er zijn ook cadeautjes. Alles zal bij wet geregeld worden, van alles wordt ingevoerd en afgeschaft, ook voor jouw ‘sector’, voor wie deze regering toch zoveel gedaan heeft.
Tot slot zijn er de financiële cadeautjes. Santokhi wil ‘nu al’ USD 750 aan ‘Royalties Voor Iedereen’ verdelen, Somohardjo vindt dat USD 10.000 kan en zelfs de partij van ‘stabiliteit kan ook sexy zijn’, heeft het nodige over het onderwerp te zeggen.
De realiteit is dat Suriname nog minstens USD 3,5 miljard aan staatsschuld met zich meedraagt, terwijl de staatsbedrijven en -organisaties goed zijn voor nog een USD 1,5 miljard aan schuld.
Eén SRD aan goederen en diensten in juli 2020 is in maart 2025 minder dan dertig cent aan vergelijkbare goederen en diensten waard.
Het mooiste cadeau aan de kiezer is geen doekje voor het bloeden. USD 52 oftewel SRD 1820 per jaar voor iedere Surinamer, zou zelfs tegen het minimumloon, het gat niet dichten dat vijf jaar Santokhi in de portemonnee heeft geslagen. SRD 151 per maand, zoals Chan belooft, weegt niet op tegen de bijna SRD 5600 aan koopkracht, die iemand met een minimumloon onder deze regering per maand is kwijtgeraakt. Het mooiste cadeau aan de kiezer is dus geen olierijkdom die er nog niet is. Het mooiste cadeau is één SRD aan goederen en diensten op 26 mei 2025, zo dicht mogelijk bij die waarde houden op 24 mei 2030.
Wanneer de president het heeft over ‘teruggeven aan het volk’, moet dat niet gedaan worden door kruimels uit te delen, die de kracht van diezelfde SRD verder omlaag brengen. Beleid moet ervoor zorgen dat de schulden van samen bijna USD 5 miljard, worden teruggebracht naar een zo laag mogelijk niveau, zodat de kiezer zelf kan werken en kosten kan beheersen, een huishouden kan draaien op een manier die de kiezer niet afhankelijk houdt van ‘cadeautjes’ van politici.
