Als de partij van stabiliteit, spaarzaamheid en wetenschap, die de NPS onder het leiderschap van Venetiaan en Rusland tot nu toe geweest is, een partner herkent in de partij van populisme, militarisme en dictatuur, die de NDP onder Bouterse geweest is, is dat het goed recht van de leden van beide organisaties. Voetjevrijen voor de ogen van een heel ander soort electoraat en apart de verkiezingen ingaan, is alles behalve politiek wijs.
Ten eerste doen zowel Rusland als Simons een waardeloze job van partijdiscipline opeisen, als het gaat om het in het gareel houden van de achterban over etnisch getinte uitspraken en aan racisme grenzende insinuaties, als het over de VHP en over de Hindostaanse president gaat. Ze doen lippendienst aan idealen van gelijkheid en zullen wijzen naar de paar Hindostaanse gelukzoekers die binnen de eigen gelederen, zoeken naar het plekje dat ze bij De Olifant niet konden vervullen, maar lachen in hun vuistje wanneer een verkeerde mop of een onderbuik opmerking, vanuit de achterban, kwetsend en opruiend werkt.
Ten tweede is men echt niet subtiel of fluisterend over de Afro-centristische gedachte die achterban en politici vergemakkelijkt in een ‘blaka brasa’ onderling. Er zijn NPS’ers en NDP’ers die al sinds jaar en dag van mening zijn, dat een zwarte broederschap in politiek niet te stoppen zou zijn en die erop wijzen dat de VHP geen Hindostaanse progressieve tegenhanger meer heeft, zoals vroeger de Actiegroep, de HPP en de politieke vleugel van de FAL, de hegemonie in de weg stonden.
Ten derde liggen behalve de ideologie, de idealen van de leiders van beide partijen diametraal tegenover elkaar. De NPS heeft nooit toegegeven aan de lokroep of de verleiding van een samenwerking met Bouterse in enige vorm. Waar veel andere politici dachten de tijger te kunnen berijden, is de partij door een lange politieke woestijn gekomen in de jaren van ‘revolutie’ en hebben drugstoppers nooit hun tentakels om het bestuur weten te winden.
Er is nog nooit een NPS-bewindsman veroordeeld voor enige vorm van corruptie, terwijl er actief NDP-oud-ministers op de vlucht of in het gevang zijn. Laten we wel wezen: de NPS van drie jaar geleden, vijf jaar geleden of vijftien jaar geleden, zou zelfverzekerd liever de oppositiebanken of desnoods buitenparlementair opereren verkiezen, boven een samenwerking met een partij die een veroordeelde als erevoorzitter heeft, een voortvluchtige minister om zijn bijdrage prijst en een veroordeelde oud-governor verwelkomd op de eerste rijen bij hun massameetings. Dat er nu met een half oog in de richting van de berm gekeken wordt, zal de traditionele aanhang van de (soms te) traditionele partij, echt niet op 25 mei in groten getale naar de stembus trekken
Op een moment dat de grootste kritiek op Santokhi is, dat hij het niet ‘net zo goed als Venetiaan’ heeft gedaan, met zijn regeermacht.
Ten vierde zijn de partijen, in hun beste vorm en op hun beste momenten, geen partijen met een ideologisch draagvlak. De NPS is nationalistisch, centrum rechts en wil een geordend, gestaag groeiend Suriname, zonder verrassingen, waar het volk zijn eigen boontjes kan doppen en met hard werk, wat van zichzelf kan maken. Zij streeft een goede werkrelatie na met Nederland en de Verenigde Staten en is in zakelijke betrekkingen met bewezen partners geïnteresseerd. De NDP is een linkse partij die graag de hand reikt naar China, Venezuela en zelfs Rusland en Equatoriaal-Guinea, en gelooft in een sterk leger aan de voorhoede van een centraal geplande economie, die moet gaan groeien door micro-industrie van een brede arbeidersklasse met hoge voorzieningen en uitkeringen. Als daarvoor geleend moet worden, dan moet dat maar. Men denkt niet hetzelfde, men praat niet hetzelfde, men gelooft niet in hetzelfde en men heeft hele andere normen en waarden. De kleur van de navelstreng is niet voldoende om te verbinden, wie niet geïnteresseerd is om bij elkaar te horen.
