Het is de regering gelukt om in de blessuretijd van 2024, de wetswijziging Comptabiliteitswet en de Wet Spaar- en Stabilisatiefonds, aan De Nationale Assemblee op te dringen. De president heeft onmiddellijk beide wetsproducten ondertekend. USD 300 miljoen uit de eerste olieopbrengsten worden zonder slag of stoot, gesluisd naar de obligatiehouders.

Vergelijk de haast om partijen, die door diezelfde VHP gewaarschuwd zijn niet te werken met Hoefdraad en tegen wie aangegeven is, dat een VHP-regering niet van plan was ze te betalen, te accommoderen met beloofde royalty’s, waarvoor nog geen wetsvoorstel bestaat. Begrijp het niet verkeerd, ook deze maatregel is funest voor de financiële huishouding van de staat Suriname.

Maar het is duidelijk dat als er met USD 300 miljoen geslingerd gaat worden, Santokhi dat bedrag liever slingert naar een internationale kapitaalmarkt die ons woekerrentes opdringt, dan aan zijn eigen volk. Maar zoals iedereen die een huishouden of een bedrijf draait weet, zijn grote uitgaven pijnlijk, maar vaste uitgaven gevaarlijk. Een combinatie van beide wetten brengt een jaarlijks bedrag van bijna even groot als de oorspronkelijke schuld, heel dichtbij voor de zittende regeringen, om weg te sluizen vanuit het fonds en om te besteden zoals zij politiek verstandig achten. Een fonds dat bedoeld was om de inkomsten uit grondstoffen veilig te stellen voor volgende generaties, wordt nog binnen dezelfde generatie leeggezogen.  Wij hebben eerder geschreven over de Amerikaanse politieke wetgevingspraktijken van ‘ear marking’ en ‘pork barrel’ waarbij in wetgeving voor een bijzonder kleine groep, in dit geval de obligatiehouders, cadeautjes verscholen liggen, uit zuiver politieke overwegingen.

Wij hebben ook geschreven over dezelfde Amerikaanse praktijk van een politiek onaanvaardbaar stukje wetgeving koppelen, aan iets waarvan iedereen de noodzaak begrijpt. De drie praktijken zijn succesvol door de regering en De Nationale Assemblee toegepast in dit geval. Maar er is ook een vierde zuiver Amerikaanse tactiek aan wetgevingspolitiek toegepast, namelijk het toekennen van een naam aan een stukje wetgeving, dat helemaal niets te maken heeft met de inhoud. Het Spaar- en Stabilisatiefonds is in werkelijkheid een Schulden- en Bestedingsfonds. Terwijl plechtig beloofd is om onze olie ‘niet te verkopen’ en Brunswijk beklad en verketterd is geworden, toen hij met het voorstel kwam om toekomstige olieopbrengsten nu al in te zetten. Terwijl de VHP hem in de wandelgangen belachelijk maakte, waren zij al ruim twee jaar bezig met deze exacte tactiek. Het is gewoon verborgen in jargon en als een trechter door de keel geforceerd, terwijl een natie, terecht of onterecht, zich bezig hield met de sensatie van het heengaan en afscheid, van de persoon wiens beleid ons in eerste instantie zo diep in de schulden heeft gestoken.