President Santokhi positioneert zichzelf als staand boven partijen in het gekibbel binnen de coalitie. Bij afsluiting van het politiek werkjaar, verwijderde hij zijn coalitiepartners van podiumtaal en publieke discussies. Ironisch genoeg deed hij dat via een radiomicrofoon en gaf hij een natrap aan de NPS. ‘’Aan de andere kant heb je partners die onzeker werden en wegliepen van hun verantwoordelijkheid.’’

Santokhi stelt zich op als de Surinaamse Mark Rutte, de coalitiebouwer, de constructieve koehandelaar, de politieke duizendpoot die met wikken en wegen zich een weg baant door een politiek oerwoud. Een man van daden die veel liever in een omgeving met een eigen stevige meerderheid, perfect en onbevlekt bestuur had gevoerd, maar nu eenmaal in het hier en nu op de winkel moet letten. En dat komt met compromissen. Maar juist die compromissen tonen karakter. Juist die bereidheid te buigen zoals Lachmons riet, maken hem de president die Mark zou zijn als hij in Paramaribo in de zwamp een land moest leiden.

Het is een sluw verhaal om aan de kiezer voor te houden en een aantrekkelijke fabel voor een partij die inziet, dat gered moet worden wat er te redden valt. Een goede reden om meer stemmen te vragen en een goede reden om toch te blijven regeren, als die stemmen in aantal tegenvallen.

Een tactiek die zittende regeringsleiders van Roosevelt tot De Gaulle en Merkel hebben toegepast om steevast te zeggen: mijn ervaring en mijn bijna kleurloze aanwezigheid volgen een stip op de horizon, terwijl iedereen anders klein denkt en bekvecht.

Er is echter Oranje roet in het eten, als niet op de woorden, maar de daden gelet wordt. Santokhi kon zich niet uit de houdgreep van interviewer Twan Huys redden, toen hij moest toegeven, dat zijn Kabinet overwegend uit zijn eigen etnische groep bestond. Dat benoemingsbeleid is alleen maar erger geworden in de drie jaar die verstreken zijn. De NPS is bijna in volledigheid door VHP’ers of door de etnische groep die de VHP vertegenwoordigt, vervangen in de tweede helft van Santokhi’s bewind. In iedere organisatie waar niet rechtstreeks een Santokhi gelieerd persoon de leiding heeft, is er in adviesrol, waarmemingsrol of vanuit het kabinet, een sturende hand, een doorgeefluik en een schaduwkandidaat die let op het belang ‘van hogerhand’.

En de vergelijking struikelt niet alleen daar. Mark Rutte had geen kinderen die in de hoogste loonschalen met alle privileges terechtkwamen, geen vrouw die zonder een dag een zittingszaal in toga te hebben gezien als advocaat, zich warm liep om rechter te worden zonder een voltooide opleiding en geen collectie aan luxegoederen die duizelingwekkend is om bij te houden. Rutte begaf zich niet met zes volgauto’s door den Haag en gaf geen verjaardagsfeestjes van SRD 3,3 miljoen. Hij had geen Kabinet van (Minister) President die met nog geen honderd man, SRD 1 miljard in een jaar opgemaakt aan kosten.

Santokhi doet wat politici sinds de dageraad van de mensheid gedaan hebben: hij kruipt als een acteur in een rol en vertolkt een type. Hij beeldt uit iemand te zijn. Het is aan de kiezer om de woorden en het toneel te leggen naast de prestaties en de balans op te maken. Leeft u ruimer en bent u op een traject naar ontwikkeling ten opzichte van 2020? Alleen het antwoord op die vraag, kan inzicht geven in de job die de president doet en hoe lang hij de beste persoon is om die job voort te zetten.