Minister Stanley Raghoebarsing deed een boekje open over verkwisting rondom dienstreizen in het NDP-tijdperk. Natuurlijk was hij de gedistingeerde, prudente en kalme heer, die wij al drie decennia op het politiek toneel kennen. Namen noemde hij niet. En namen maken niet veel uit. Maar het was meer dan voldoende om een ontwikkeld gokje of twee te wagen.

Bouterse had een snoepreis gepland, met een penthouse van een halve ton USD aan accommodatie. Het reisje ging niet door, maar de rekening werd betaald. Hoefdraad haastte zich in allerijl per privéjet charter naar Suriname terug vanuit een van zijn wereldreizen, om het ontslag van een hoge functionaris in persoon te coördineren. Wij van Keerpunt weten precies waarom Hoefdraad deze functionaris weg wilde, want die was een sta-in-de-weg voor de ‘kasreserves’ en andere dubieuze transacties die hebben plaatsgevonden bij de moederbank. Hoefdraad wilde een puppet die alles deed wat hij vroeg en vond die ook en we weten inmiddels allemaal, hoe dat verhaal zich verder heeft afgespeeld.

Hoefdraad is tot op heden ‘spoorloos’ en de puppet likt zich wederom in bij de paarse partij. Talking about no backbone and no self-respect! De tand des tijds vervaagt misschien de details van het geheugen. Maar de regeerperioden waar de tentakels van Bouterse het meest voelbaar waren om de gevoelige keel van de Surinaamse economie, kenmerken zich door een absurde decadentie aan de top. De limousines met autotelefoon in de jaren tachtig. Het neerstrijken van Pablo Escobars vliegtuig te Zanderij voor een tête-à-tête met de militaire top. Het afhuren van een hoteletage in het Amsterdamse Okura Hotel voor de entourage van Wijdenbosch. Dit is hoe de strijders tegen de armoede, de voorvechters van de gewone man, de salon-revolutionairen erop los leven in hun vette jaren van regeermacht. Overdaad en wellust zijn de Paarse druiven voor de Paarse prinsen en zijn senatoren. Veel van de doornen in het oog, qua onnodige statussymbolen van de huidige regering, zijn uitvindingen en overblijfselen van dat regime. De lange colonnes aan volgauto’s. De opzichtige beveiligingsrituelen. De helikopterbezoekjes. De ontvangst van internationale gasten via het Carifesta-draaiboek. Wij zijn misschien op de laatste bladzijde van Animal Farm beland, waar de mensen en de varkens elkaar niet meer van elkaar kunnen onderscheiden. Maar wij moeten ons bewust worden van wie de originele uitvinders en uitbuiters zijn geweest, van het god-in-Frankrijk syndroom dat onze leiders teistert. En via de stembus, hun opvolgers op afstand houden. Voordat er weer vier miljard spoorloos is met twee hoofdverantwoordelijke voortvluchtigen.