Met de regelmaat van de klok komen berichten naar voren over frauduleus handelen. Recent verschenen berichten over dubieuze goudtransacties in Suriname. Of er enig wettig en overtuigend bewijs is, valt nog te bezien. Als (forensisch) accountants laten wij ons niet uit over de juridische aspecten van de bewijsvoering. Het meest recent is het bericht over Surinaamse stromannen (of strovrouwen) die heimelijk eigenaar zouden zijn van olietankers die voor de Islamitische republiek Iran olie zouden transporteren. Ook hiervoor geldt dat er wel sprake is van berichtgeving, maar of er wettig en overtuigend bewijs is, laten wij nu in het midden.

Als het gaat om transparantie en verantwoording binnen een regering, dan kan meteen de vraag gesteld worden ‘wie heeft hier het recht om te spreken?’ In de huidige politieke dialoog klinkt de roep om goed bestuur en transparantie luid, vooral vanuit de oppositie. De Nationale Democratische Partij (NDP) voert daarin het hoogste woord met beschuldigingen aan het adres van de huidige regering.

Een deel van de scholen in het binnenland (Sipaliwini), is pas deze maand geopend, terwijl er nog steeds leerlingen zijn die nog steeds geen onderwijs genieten. De scholen werden eindelijk geopend na maanden van onzekerheid. Het leek een positieve ontwikkeling, een kans om de significante achterstand die de kinderen daar sinds de covid-pandemie hebben opgelopen, in te halen.

Uit Cuba, Haïti, Pakistan en Venezuela, stromen jaarlijks grote groepen personen naar Suriname in de hoop aan armoede en onderdrukking te ontsnappen. Veel van hen zijn bereid hard en eerlijk werk te verrichten voor een dak boven het hoofd, een bordje eten en op den duur de kans om iets op te bouwen. Hier, in het land van herkomst of op een volgende bestemming. Hun hoop en hun reis verschillen niet veel van maé, nana en afo, honderd jaar geleden.