Ondanks de publieke belofte van de president begin dit jaar dat geen centimeter grond gegeven wordt aan mennonieten, zijn de opvallende kolonisten weer nadrukkelijk aanwezig in het Surinaamse straatbeeld. Vergezeld van hun gebruikelijke chaperones akkeren zij voort. Alles wat nodig is voor grootlandbouw en voor kaalkap, wordt in stelling gebracht. Laten wij niet vergeten dat sinds die zwaarwichtige belofte, al gebleken is dat voor tientallen duizenden hectare reeds bereidsverklaringen getekend waren. En dat in ruil voor honderden duizenden dollars vervat in concept MOU’s met onbevoegde vertegenwoordigers van het traditioneel gezag, gebruik van grond nabij dorpen, onderwerp van discussie was.Dat de regering niet onverdeeld meer heil ziet in alle heibel die de kolonisten met zich meebrengen, wil niet zeggen dat zij hun plannen zelf achterwege laten. Integendeel, hebben de mennonieten zelf nooit te kennen gegeven klaar te zijn met Suriname. Onze vruchtbare bodem, onze culturele diversiteit en ons uitgestrekt landschap past daarvoor veel te fijn in de rij van Latijns-Amerikaanse landen waar de voetafdruk van hun beweging door de jaren heen zo daverend gegroeid is.

De aangekondigde versoepeling, versnelling en verdere digitalisering voor toelating van experts, zal dan ook handig uitkomen voor grote groepen aan landbouwgezinnen, die met het oog op nederzettingen hierheen willen komen. Als het garimpeiros en kampvolgers lukt om Boa Vista’s en Antonio Do Brinco’s uit de grond te doen verrijzen, waar anarchie en eigenrichting hoogtij vieren, is het voor een geöliede machine als hun wereldwijd netwerk aan Christelijke Agrariërs alleszins haalbaar.

De vraag die politici in een verkiezingsjaar op de agenda moeten plaatsen is wat voor Suriname wij over twintig of dertig jaar overhouden, als iedere avonturier hier kan neerstrijken, zich vestigen zonder onderdeel te willen zijn van wat wij met elkaar delen en opbouwen. Als grootlandbouw de weg opgaat van goud en van houtkap, zitten we straks met de behoefte aan ordening achteraf, terwijl we nu vooraf voorwaarden zouden kunnen en moeten stellen.