De derde week van oktober drukte ons weer ruw met de neus op de feiten voor wat betreft het absurd fenomeen van nederzettingen vol vreemdelingen, midden in de traditionele leefgebieden van inheemsen, waar belasting, noch leerplicht, enige betekenis hebben.

Dit keer ging het om het Lawagebied in de omgeving van Maripasoela. Een bekend concessiegebied van rijke goudaders en een trekpleister voor garimpero’s en hun parade aanhang. Het impromptu kamp dat uitgroeide tot een meer permanent verblijf en nu in mediarapportages doodleuk “dorp” genoemd, draagt de roepnaam Antonio do Brinco.

De Rode Haan kraaide weer eens en niet voor het eerst. Meerdere keren is daar chaos uitgebroken tijdens branden. Wij maken ons geen illusies over het feit dat de gebouwen in de omgeving, de toeziende ogen van de bouwpolitie, de brandinspectie, de EBS en SWM-waterinstallateur niet onder ogen zijn gekomen. Desondanks was er voldoende infrastructuur die de koelkasten gevuld liet, de lampen aanhield en een redelijke sortering aan winkelwaar voorraden toeliet.

Over de bruisende activiteiten ter plaatse stroomt geen loonbelasting, BTW of inkomstenbelasting naar de Van Sommelsdijckstraat, maar Spoedeisende Hulp, de RGD en NCCR mogen wel opdraaien voor de kosten van calamiteiten. Tijdens COVID-19 waren deze omgevingen haarden voor besmetting en verspreiding en is al aangekaart, dat de landen van herkomst een plicht hebben, te onderkennen wat op ons grondgebied gebeurt.

De wetteloosheid en het doorbreken van beginselen van burgerschap kunnen geen stand houden als wij een rechtsstaat en een georganiseerde samenleving proberen op te bouwen of aan natievorming willen doen. De autoriteiten moeten toenadering zoeken, het nodige ordenen en zorgen voor het naleven van bepaalde regels en mede bekostigen van het voorrecht om Surinaams ingezetene te zijn en te kunnen profiteren van de aanwezigheid in ons land.