Zijn we nu onopgevoede mensen of zodanig ongeïntresseerd geraakt, dat het ons niets meer uitmaakt, dat ons cultuureel erfgoed in de vorm van historische monumenten langzaam maar zeker teloor gaat? We kunnen vrijwel ononderbroken beelden blijven afdrukken van ons cultureel erfgoed dat gewoon door verwaarlozing kapot gaat. Machthebbers en particuliere bezitters hebben totaal niet in de gaten hoeveel er verloren gaat.
Novembermaand, Srefidensimaand. Op 25 november herdenken we de zoveelste jaardag van Suriname als onafhankelijke republiek. Tijd om weer stil te staan bij onze nationale conditie. In een Whatsappgroep werd gereageerd op een groepsfoto van vijftien jonge mensen, vier mannen en elf vrouwen, volgens het onderschrift rechters in opleiding. Iemand schreef spottend: “Mooie bromki dyari”, omdat de meeste mensen leken op Hindostanen. Er was maar één vrouw die leek op een Afro-Surinamer.
De Staat Suriname houdt al heel lang veel staatsbedrijven ofwel parastatale bedrijven, die weinig of niets presteren en doorgaans niets bijdragen aan de staatskas. Meestal moet er in de vorm van staatssubsidie geld bij. Ook al heel lang roepen velen dat deze staatsbedrijven nodig gesaneerd moeten worden. Daar lijkt nu enig schot in te komen. Een werkgroep heeft de staatsbedrijven geïnventariseerd en advies uitgebracht over hun toekomst.
De derde week van oktober drukte ons weer ruw met de neus op de feiten voor wat betreft het absurd fenomeen van nederzettingen vol vreemdelingen, midden in de traditionele leefgebieden van inheemsen, waar belasting, noch leerplicht, enige betekenis hebben.
Op de wijze waarop NDP’ers Staatsolie in de verworvenheden kolom van Bouterse proberen bij te schrijven en VHP’ers offshore in de verworvenheden kolom van Santokhi, zou je zweren dat Surinamers schuldvrij, met lage inflatie, in een veilig land, zorgeloos rondliepen en zorg van wereldniveau konden genieten. Er wordt agressief getrokken aan ‘Grani’ voor bestuur, wat geen vruchten afgeleverd heeft om trots op te zijn. De dekoloog schetste in uitzonderlijk gevatte bewoordingen, dat de toevallige oprichting van Staatsolie eind jaren ‘80 geen meesterzet is geweest van militairen die niet over mijnbouwkundige kennis beschikken.
Suriname is op weg naar grote industriële ontwikkelingen, die na 2028 een versnelde vaart zullen nemen en wel in de zogeheten oil and gas sector. De multinationale onderneming Total Energies en het Amerikaanse Apache zullen miljarden investeren in de aardoliesector en wel offshore. Suriname zal na 2028 in staat zijn, honderdduizenden barrels aardolie uit zijn oliebronnen voor de kust op te pompen en zal daaraan ook miljarden dollars verdienen. Als er geen vertragingen in het werk van Total en Apache optreden, zal er een enorme arbeidsgelegenheid worden geschapen.
De Suriname Economic Oversight Board (SEOB) blijft een duidelijk standpunt innemen ten aanzien van het belang van een vervolgprogramma met het IMF, met de nadruk op economisch herstel, goed bestuur en het versterken van de financiële sector. Dit vooruitzicht op duurzame groei in combinatie met streng fiscaal beleid is cruciaal voor de langetermijnstabiliteit van de Surinaamse economie, vooral nu de olie-inkomsten pas in 2028 zullen beginnen.
Het verkiezingsseizoen is in volle gang. De volle kalender aan partijbijeenkomsten loopt parallel aan de politieke ontwikkelingen in het land. En politici die in de jaren hiervoor nog door hun herders in de stal gehouden werden, gaan als beesten tekeer op podia. De ene kiest voor een utopia, waar iedere volwassen Surinamer de ander met een legaal vuurwapen overhoop mag knallen.
De evaluatie van de Wet Arbeidsbescherming Gezin biedt een belangrijke kans om enkele kritische problemen aan te pakken die tot nu toe het vertrouwen in deze wet hebben ondermijnd. Hoewel de wet ongetwijfeld is ingevoerd met de juiste intenties om ouderschapsverlof te waarborgen, lijkt het duidelijk dat de uitvoering, met name wat betreft het Fonds Voorzieningen Ouderschapsverlof (FVO), een bron van zorg is voor het bedrijfsleven.
President Chandrikapersad Santokhi heeft in 2020 tijdens een persconferentie over de olievondsten in Suriname veel nadruk gelegd op duurzame ontwikkeling en de noodzaak van sterke instituten. Hoewel deze woorden op het eerste gezicht veelbelovend klinken, blijven er toch enkele kritische vragen onbeantwoord.
De recente uitspraken van de minister van Onderwijs over de dramatische daling van inschrijvingen op pedagogische instellingen zijn verontrustend en wijzen op een diepgeworteld probleem binnen het Surinaamse onderwijssysteem. Het feit dat slechts 25 leerlingen zich hebben ingeschreven op het Surinaams Pedagogisch Instituut (SPI) en het feit dat er minder dan twintig inschrijvingen zijn op het Christelijk Pedagogisch Instituut (CPI) illustreert niet alleen de afnemende interesse in het lerarenberoep, maar ook de alarmerende toestand van het onderwijs in het land.
