Sedert het midden van het jaar lijken wekelijks wegbarricades gebruikt te worden als een vorm van protest. Van vakbonden tot verontruste bewoners van achtergestelde wijken en gemeenschappen grijpen naar het protestmiddel. De mediaberichten van de veiligheidsdiensten onderkennen het en waarschuwen streng tegen de inzet hiervan.

Regering Santokhi-Brunswijk heeft met een duwtje in de rug van de rechterlijke macht, er alles aan gedaan vreedzame betoging en vrijheid van meningsuiting de kop in te drukken. Van kort gedingen over uitspraken van critici tot aan strafzaken die weinig tot niets te maken hadden met protestacties zelf tot aan strafrechtelijk vervolgen of vermeend beledigen van het staatshoofd is ingezet. Daarmee heeft men “rust” geprobeerd te kopen via machtsmiddelen, die men niet met goed bestuur en transparante communicatie op de eerlijke manier heeft kunnen verdienen.

Maar zoals Kennedy in de jaren ‘60 al waarschuwde, hebben zij die vreedzame verandering onmogelijk maakten, gewelddadige verandering uitgenodigd.
De doofstomme houding voor correspondentie, petities en vreedzame protesten is de voedingsbodem voor de verruwing van protestmiddelen die wij zien ontstaan, zoals de wegbarricades, het vandalisme en brandstichtingen. Het lak hebben aan achtergestelden, het politiek favoritisme in sociale programma’s en het bewijs dat veiligheid van huishoudens niet gehandhaafd kan worden in geval van zware misdaad, is juist wat ontevredenheid aan het omzetten is in confrontatie. Politici die het volk en hun noden vergeten zijn en dan denken aan te komen dansen om met zoete woordjes de actievoerders te sussen, worden uitgejouwd en weggejaagd.

De protestacties hebben ook plaats in gebieden, waar de regering en rechterlijke macht weinig gedaan hebben aan rechtspraak, en wetshandhaving toegankelijk en reactief genoeg cultiveren voor bescherming van de bewoners. Wanneer die bewoners nu de gewenste ‘rust’ verstoren met wegbarricades leeft bij hen terdege het besef dat juist de wetshandhaving die hun niet kon beschermen, hun niet blijvend kan beteugelen.