De regeringsraadvergadering heeft de Surinaamse Vereniging van Journalisten midden oktober ontvangen voor een presentatie. De formele aanleiding zou zijn dat de president in zijn jaarrede vrijheid van meningsuiting, rechten van journalisten en het informeren van de gemeenschap als onderwerp aandacht had gegeven. De werkelijke aanleiding is natuurlijk dat, nadat Jason Pinas mishandeld en met granaten bedreigd is, nadat de president door de rechtbank Den Haag over het boek Corruptie in Suriname teruggefloten is en nadat Nurmohamed door het Openbaar Ministerie duidelijk gemaakt is dat hij in de kort geding zaak tegen Starnieuws zijn eigen boontjes moet doppen, het de hoogste tijd werd om te proberen een vorm van dialoog op gang te brengen.

Het is met ideeën als de Mediaraad en de rebrand van dat onderdrukkingsinstrument tot een ‘Journalist Raad’, duidelijk dat de regering iets anders wil dan de kritische pers die haar nu regelmatig terecht wijst.

Eenmaal ter plaatse, bleken meerdere bewindslieden zich geroepen te voelen om luisterend leiderschap opzij te schuiven en zich over ‘de benadering door de Pers’ en over ‘misinformatie’ te beklagen. Één van hen had zelfs het lef omgangsvormen tussen mannen en vrouwen als invalshoek te kiezen.

Laten wij niet vergeten dat dit dezelfde regering is, die de Wet Geweld en Seksuele Intimidatie Arbeid niet op de overheid van toepassing heeft doen zijn. Selectief feminisme en genderbewustheid en selectieve verontwaardiging sieren bestuurders geenszins. De bewindspersoon zou aan tafel moeten rondvragen of de collega’s niet veel verder zijn gegaan in hun bejegening van de vrouwelijke mediamakers.

De regering beschikt over eigen staatszenders, maar zet die in voor eenzijdige propaganda, waardoor de geloofwaardigheid verloren gaat. Er is ruimte voor kritiek en de zienswijze van de oppositie bij staatsmedia zoals de BBC, PBS en de Nederlandse publieke omroep. De overheidsmedia in Suriname worden echter onder hevige politieke druk geplaatst om aan rooskleurige en partijdige hagiografie te doen. Zelfs voor verkeersvoorlichting over bijvoorbeeld e-bikes of duurzaam energie- en waterverbruik is geen ruimte, want er moeten applaus filmpjes vertoond worden over hoe er bijgeschoold, geïnvesteerd en geopend wordt, door bestuursdiensten waar je actueel, geen levend persoon te spreken kunt krijgen, als je wat nodig hebt.

Voor wat de regering ‘misinformatie’ noemt, kijkt ze in de verkeerde richting. Het zijn niet de maximaal honderd personen die voltijds een bescheiden boterham verdienen aan de formele pers, die zich bezighouden met virale berichten met twijfelachtige herkomst en authenticiteit.

Het zijn het landschap van social media en cultuur van sensatie, waar deze zelfde coalitie hun campagnes in 2020 en 2025 mee beïnvloedt, die ‘misinformatie’ als een lopend vuurtje verspreidt.

Het zijn de influencers die live-video’s maken en personen die via vooral messaging apps zoals WhatsApp doen aan “Doxxing”. Doxxing is het fenomeen van roekeloos documentatie met het breed publiek delen, bewust gericht op nadeel van de betrokken personen, met de wijze van verspreiding of presentatie. Een beleidsmaker voelt zich in een hoekje gedrukt en behandelt dan de traditionele media als de boosdoener.

Laat het duidelijk zijn dat de beleidsmensen er een handje van hebben, zaken als fake nieuws en misinformatie weg te zetten, die hun politiek onhandig uitkomen. Wanneer blijkt dat waar rook is, soms ook vuur te vinden is, dan komen die beleidsmensen niet in beeld om hun ongelijk te erkennen. Wees u ervan bewust, dat kwesties zoals PanAm, EBS directievoertuigen en Oppenheimer 3 allemaal als fake nieuws bestempeld zijn in eerste instantie.

Maar de meeste nieuwsorganisaties krijgen dagelijks de meest sensationele tips en hebben behoorlijke onderzoekstandaarden. Wanneer men iets belicht, vermeldt men de bron of is men voorzichtig aan te geven “te hebben vernomen”.

Zaken leven vaak dagenlang op social media of in WhatsApp door verzendingen, voordat een klein percentage met kinderhandschoenen, de drukpers of de microfoon passeert.

Wat men vanuit de volgauto’s en business class vaak vergeet, is dat men niet minder landsdienaar is dan de basis ambtenaar. U zit daar, bij gratie van het volk en in het belang van het volk. Dat volk kan niet met 600.000 man achter u aanlopen om u in een viskom te bekijken. Dus is de taak aan een handjevol journalisten om u aan uw menselijkheid en uw plicht te herinneren. Niet om rozenblaadjes voor uw voeten te werpen bij elke stap die u zet.

https://abcsuriname.com/regering-neemt-belangrijke-besluiten-voor-justitie-grondbeleid-en-sportontwikkeling/