De NDP probeert nog steeds als kritische en professionele oppositie politieke punten te scoren. En er moet toegegeven worden dat zonder Bouterse en Abrahams in de voorhoede, het beeld zou kunnen ontstaan alsof de generatie die nu meer aan het woord komt in de assemblee fractie, het gezicht is van een andere of een nieuwe NDP. Maar schijn bedriegt.

De motor achter het geheel is nog altijd de voortvluchtige Bouterse en de brandstof van de partij is Boutisme.

De wandaden die vanaf minstens 2012 een diepe krater gegraven hebben, in combinatie met een open portemonnee voor het klein gedeelte van het officieel bestuur dat wel enige mate van legitimiteit vertoonde, zijn de oorzaak dat Surinaamse huishoudens twaalf jaren later, nog steeds alleen maar van vooruitgang en stabiliteit kunnen dromen.

Men hoeft maar naar de oud-vicepresident Adhin zijn woorden te luisteren, vanaf het NDP-podium in september of bij interviews tijdens de opening van het zittingsjaar van De Nationale Assemblee.

Dezelfde Adhin die aan Oppenheimer, Clairfields en nog meer Van Trikt en Hoefdraad constructies groen licht gaf en het voorwerk deed voor groen licht van Bouterse, verkondigt tot de dag van vandaag kronkelredeneringen als het om de Surinaamse economie gaat. Volgens hem zijn niet de vernietigende USD 4 miljard aan schulden van belang, bij het beoordelen van wat in 2020 is overgedragen, maar de rentelast en aflossing op die schulden die ‘maar USD 150 miljoen’ bedraagt. Volgens zijn redenering was er helemaal geen sprake van een mes-op-de-keel situatie, maar moest de regering Santokhi-Brunswijk gewoon zoeken naar geld om aflossingen en rente te betalen.

Het is deze modderpoel van anti-intellectualiteit in een jasje van diploma taal, die dit paars gevogelte zo gevaarlijk maakt. Omdat het rapportcijfer voor tien jaren beleid, waarin de staatskas van een surplus van USD 700 miljoen naar negatief USD 4 miljard wegzakt, volgens hem, nog altijd best een voldoende waard zou kunnen zijn.

Zolang je de rente kunt betalen, mag je volgens die logica schulden blijven maken. En het is geen toeval, dit Adhinisme. Aan de vooravond van de verkiezingen van mei 2020 haalde Adhin nog heel graag aan, dat Suriname nooit arm kon zijn, want de bodemschatten zijn ooit geschat op minstens USD 71 miljard. Niemand hoefde volgens hem in armoede te leven. Wat hij ongezegd liet, maar wel zijn stijl van regeren was, is: ‘Wij kunnen grote delen daarvan als dekking gebruiken voor nog meer leningen, dus stem op ons.’

Adhin is misschien het nieuwste uithangbord daarvan, maar het wijkt niet af van de geschiedenis van de politieke vleugel van de NDP. Het is tussen 1996 en 2000 het beleid geweest, in handen van destijds Wijdenbosch en Alibux en is daarvoor, tijdens het militair regime, de filosofie geweest die iedere vorm van opbouw neerhaalde en onmogelijk maakte.

Los van de ravage aan corruptie, is het een onmiskenbaar feit, dat zelfs in de meest schone versie van NDP-ideologie, bezuinigen en pragmatisch met middelen omgaan, niet voorkomt. Men mag van geluk spreken dat ons Planbureau of Statistiekbureau, de politieke plannen en beloften niet doorrekent, maar ieder woord van iedere NDP’er is een belofte om meer consumptief uit te geven aan een heel specifiek gedeelte van het volk. Volgens hun benadering zouden alle subsidies omhoog moeten en alle kosten omlaag. Hoe goedkoop politiek scoren dat ook is, een land kun je er niet mee draaien.

De NDP heeft het bestuurlijk huis achtergelaten op drijfzand. De NDP’s denkwijze over staatsfinanciën is drijfzand. En je trekt je niet uit drijfzand door harder te trappelen of te spartelen. Je moet eruit geholpen worden door je eruit te trekken aan iets anders, buiten, om of weg van dat drijfzand.

De zittende regering heeft gestruikeld, geblunderd en op momenten en onderdelen gefaald. Maar heeft op geen enkel moment de miljarden laten verdwijnen op een manier waarop de NDP dat keer op keer wel gedaan heeft.