Zowel in de context van de FID als de jaarrede gaf president Santokhi weer een staaltje Boutisme weer, door te verwijzen naar het Spaar- en STABILISATIEFONDS. Een hersenspinsel uit de periode Bouterse-Hoefdraad, in 2017 afgehamerd door DNA-voorzitter Jenny Simons. In de Memorie van Toelichting daarvan staat dat het Fonds vergeleken moet worden met een spaarpot om onvoorziene uitgaven uit te dekken en een buffer voor intergenerationele ontwikkeling. Het zou overheidsfinanciën moeten beschermen tegen scherpe prijsfluctuaties op de internationale markt voor mijnbouwproducten.

Een spaarpot heeft geen nut, als de spaarder wat in het potje zit iedere keer eruit peutert. En de regering Santokhi verschilt daar geen haar van de regering Bouterse. Een prijskaartje van meer dan SRD 4 miljard bungelt aan OMO uitbetalingen, terwijl werkende huishoudens meer en meer belastingen en verhoogde tarieven zijn gaan betalen. Men heeft de vorige regering terecht, naar de brandstapel geholpen over het besteden van kasreserves van spaarders en banken. Maar men gebruikt kasreserves om de 7% hypotheekregeling mogelijk te maken. Op het moment dat je een reserve inzet voor iets anders dan een ‘cash equivalent’, een beleggingsproduct dat onmiddelijk en zonder behoorlijk risico op verlies, omgezet kan worden in echt geld, is het geen reserve meer. En een vijftien jaar lopende lening, met als onderpand een woning, is niet om te zetten in contanten binnen 24 uur, zonder risico op verlies. Die les heeft de Amerikaanse huizencrisis van 2008 ons keihard en peperduur geleerd.

Er is geen soeverein fonds ter wereld, dat rendementen oplevert die de wond zouden kunnen bedekken van de 13,5% rente die aan obligatiehouders afgelost zou moeten worden van Oppenheimer I en Oppenheimer II.

Men haalt in de discussie gemakkelijk de voorbeelden aan van Dubai, Saudi Arabië en Noorwegen, maar het souverein fonds van Maleisië is een nachtmerrie geworden, met verlies van USD 4 miljard door nepotisme en corruptie.

Een kwaadwillige regering haalt dit fonds binnen een maand leeg als ze aan de macht zijn. Je hoeft maar een Corantijnbrug of een Jarikaba luchthaven in je honderd-dagen-plan op te nemen, stopwoordjes ‘diversificatie van de economie’ te blijven herhalen en niets staat je in de weg.

De goudprijs was hoog in 2012. Alle tientallen miljoenen dollars die binnen zijn gekomen zijn binnen twee jaar ver-dwenen. En we waren bedelaars in 2015. Denkt men dat figuren die dat soort ravage aanrichten ook maar één cent gaan laten in een fonds? Begin juli 2020 is deze regering aangetreden, ook nog vervroegd op verzoek van de vorige regering. Diezelfde week hebben Hoefdraad en Kromosoeto de laatste paar honderd miljoen van de werkrekening van Financien ‘begeleid’ naar een woningbouwfonds gerelateerd aan de SPSB. Dit is de modus operandi.

Santokhi die verwijst naar een welvaartsfonds is niet anders dan de nietsnut die met een ticket van familie naar het buitenland vertrekt en een foto maakt naast een Ferrari om die op social media te plaatsen. De misplaatste associatie met de successen van anderen, wordt misbruikt om eigenschappen die men zelf ontbreekt, bij anderen op te roepen.

Een dergelijk fonds is bedoeld voor overschotten. Dergelijke overschotten zouden ook prima op doodeenvoudige spaarrekeningen of beleggingsrekeningen aangehouden kunnen worden. Het schuldvrij of nagenoeg schuldvrij zijn of een surplus op een jaarbegroting, kwalificeren je net zo goed voor vreemd kapitaal, als het tornen aan je eigen spaarpot. De fata morgana van het Spaar- en Stabilisatiefonds moet voor eens en voor altijd uit het politiek taalgebruik verwijderd worden of eerlijkheidshalve hernoemd worden tot het Hoefdraad- en Kromosoetofonds. Want dat zijn het soort architecten van wiens tekentafel de wetgeving vandaan komt. En dat zijn de rolmodellen van de mensen die denken dat de redding van onze economie in zulke constructies ligt.