Op 26 september 2024 hield de ABOP een spoed persconferentie en het was een smakelijk stukje politiek theater. De samenwerking die in juni 2024 door de NDP werd aangekondigd tijdens een heel vergelijkbare tentoonstelling, is vrijwel met haar en huid overgenomen door Ronnie Brunswijk en de zijnen. Nieuw Suriname, PDO, Nieuwe Stijl KTPI en “Groep Djojo” (Soeparmin Djojobesari) hebben zich samen met BRAVO op papier gecommitteerd tot een samenwerkingsverband. En niet zomaar een samenwerkingsverband, nee, eentje die zich voor én na de verkiezingen gaat richten op goed bestuur.

Bravo liet de gelegenheid niet voorbijgaan zijn eigen loftrompet te blazen: de rebellenleider, gouddelver en meervoudig van misdrijf veroordeelde gaf aan zich altijd aan zijn woord te hebben gehouden in de politiek. Daarnaast ontkrachtte hij ooit aan Friends & Family politiek te hebben gedaan en was zijn bewijs daartoe, dat hij anders nooit aan Pertjajah Luhur functies zou hebben gegund, die hij makkelijk volgens principes van nepotisme intern had kunnen verdelen. Tot slot maakte hij kenbaar dat deze hele samenwerking vooral gezien moest worden als een multiculturele zet van de ABOP, die in de Bromki-jari gedachte gelooft.

Om Bravo voor zover dat lukt enigszins vrij te pleiten: politieke contracten zijn op water geschreven en houden praktisch en juridisch geen stand over de volgende rimpels in de vijver. Maar Bravo is met een knap staaltje geschiedvervalsing bezig, als hij zijn woord nu als onbuigbaar metaal aan het volk probeert te verkopen. Hij was centraal in het verraad van de Frontpartijen, die met hun laatste adem snakten naar regeermacht in 2010, toen hij Bouterse het zadel in hielp en de ellende van tien jaren verkwisting, mede in gang zette.

Het is absurd om iemand, die zijn bloedeigen broer in zeven staatsbedrijven van functies voorziet, waar het toetsenbord vraagtekens tekort komt, over de geschiktheid en competenties, op te spelden dat hij niet aan Friends & Family doet. Zeker iemand die zich met recordbedragen verrijkt heeft aan natuurlijke hulpbronnen, die de staat behoort te beheren, zonder ooit opleiding of werkervaring voorafgaand daaraan te hebben opgebouwd die relevant is voor de branches. Daarnaast raakt de Pertjajah redenering kant noch wal: Pertjajah heeft letterlijk de zoon van diens voorzitter, via de zijpoort van de ABOP, tot een van de meest instrumentele ministeries benoemd. Een zoon, die al net zo goed geen letter op diens CV heeft staan, die verantwoordt waarom hij de meest geschikte persoon voor de functie zou zijn.

Tot slot is er het argument over multiculturaliteit. Met negen zetels en een stevige handvol ministeries heeft ABOP overwegend zijn eigen etnische groep geaccommodeerd. Als hij eerlijk was, zou hij achter de persconferentie tafel toegegeven hebben, dat hij simpelweg een dolksteek probeert toe te brengen aan Pertjajah Luhur door concurrenten van de familie Somohardjo aan de ontbijttafel uit te nodigen. En ook daarin blijkt, dat zijn woord houden, een politieke mythe is, die weinig serieus genomen kan worden.