Vanaf het podium van OCER heeft NDP-voorzitter Jenny Simons de bekende referering van de NDP herhaald: de partij gaat met corruptie en hebzucht afrekenen. Keerpunt zou Simons tekort doen, als wij haar een NDP’er van het eerste uur zouden noemen. Zij was al sympathisant van de revo-gedachte voordat de partij het levenslicht zag of de kraamkamer bereikte. Diezelfde revo-groep schepte met diezelfde anti-corruptie kreten ontevredenheid onder het volk over scheefgroei, over patronage, over zelfverrijking en over nepotisme tot aan een giftige speer van ‘corruptie en hebzucht’ onder één brede noemer. En richtte de wapens in zeven lange jaren, niet op de vruchten van die corruptie, maar op politieke tegenstanders. En uiteindelijk verrijkte de kern van die groep zich in die zeven vette jaren voor hen, in wat later zeven broodmagere jaren bleken te zijn voor het land.

Er werd geen vinger uitgestoken om iets te doen tegen die corruptie. Men deed mee en verlegde de grenzen verder. Terwijl de puinhoop die achtergelaten werd opgeruimd moest worden, was er een nieuw soort Tarantula op de scène verschenen, veel van ze met een web dat dwars tussen de militaire inner circle en de oude politieke partijen liep. Men stak over, naar waar het meeste te verdienen viel. De 25 Februari Beweging ontpopte zich tot de NDP, een politieke partij met binnen haar gelederen zowel Jenny Simons als Ramon Abrahams, haar latere tegenkandidaat als voorzitter. Zij doopten hun penseel in het sap van de rotte appels en schilderden de gehele regering af met het plakkaat van corruptie en hebzucht. Er was geen geduld bij een hongerig volk, om zich structureel aan te passen. En diezelfde Tarantulas gebruikten datzelfde web om voor een appel en een ei, de gierigste onder de oude politici, de oversteek te laten maken om met die NDP samen te werken.

Er werd geen vinger uitgestoken om iets te doen tegen die corruptie. Men deed mee en verlegde de grenzen verder. Nadat Wijdenbosch vervroegd het veld had moeten ruimen, werd de puinhoop van paars weer opgeruimd. Langzaam maar zeker en zonder te veel fanfare of zelfs flair. Weer trokken diezelfde NDP en diezelfde Simons van leer, tegen corruptie en hebzucht. Dit keer zou er een kruistocht volgen. En ezels en palmtakken ontbraken niet, toen Bouterse Jeruzalem binnenkwam dansen met Simons als zijn DNA-voorzitter.

Er werd geen vinger uitgestoken om iets te doen tegen die corruptie. Men deed mee en verlegde de grenzen verder. Moet het volk in 2025 hetzelfde draaiboek weer geloven en in diezelfde muizenval trappen? Moet men achter dezelfde lokroep aanvliegen van diezelfde paarse vogels? USD 4 miljard aan uitgaven kan tot op de dag van vandaag niet verklaard worden door de NDP. Men verdedigt de onschuld van veroordeelde voortvluchtigen. Voortvluchtigen die men niet aan het woord laat, want men wil het liefst niet dat de kiezer hen te nadrukkelijk herinnert. Er is niets anti-corrupt aan het beleid of aan de visie van de NDP. Anders begint men door schoon schip te maken en niet de daders van de laatste leegroof vrij proberen te pleiten en hun verlengstukken dichtbij te houden.