Regeren met de media als zangkoor in plaats van als waakhond, lijkt voor iedere machthebber aantrekkelijk. Wanneer de waakhond zich schor blaft, is het de uitzonderlijke bestuurder die de spiegel pakt en het eigen leiderschap betracht. Het is veel verleidelijker om met een hondenbrokje in de ene hand en een muilkorf in de andere hand, het beestje aan de leiband te krijgen.

De ironie wil dat dezelfde figuren die het hardst aan de muilkorf willen trekken, in periode van oppositievoering, de speelmat van redacties platlopen, de microfoons van de opinieprogramma’s nat spugen en de cameralens van de online videokanalen, frequent opvullen.

De NDP en haar satellietpartijtjes hebben vervlochten in hun DNA, strengen van censuur en zelfs minstens oproep tot geweld tegen mediamakers.

Je zou verwachten dat zowel in goede als in kwade tijden, het fatsoen met zich meebracht, het publiek vergaderplein te verlaten en in schaamte ergens het verloop van de discussie, af te wachten. Desondanks wint het opportunisme het van de consistentie in dezen en klimmen de nazaten van de volksmilitie en de 25 Februari Beweging met hetzelfde gemak de zeepkist op, over dit onderwerp, als over prijsstijgingen, na tien jaar lang de koopkracht uitgehold te hebben.

Zoals B-Cham Chandralall correct onder de aandacht bracht, hanteert de Surinaamse Vereniging van Journalis-ten (SVJ) reeds ‘ethische principes voor journalisten’ en is een document dat de plaats inneemt van een ‘code of conduct’ zoals de minister van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur die graag zou zien, reeds in werking, met aanvulling van kennis van de internationale principes, vastgelegd in de verklaringen van onder meer Bordeaux en Munich, waarin de Academie voor Hoger Kunst en Cultuur Onderwijs, reeds onderwijst.

De centrale taak van een ‘Mediaraad’ zou in het algemeen zijn, het vaststellen van een publicatiebeleid en het toezicht daarop. Internationaal komt dat in vele vormen voor. Een aantal zaken kan misschien onder vrijheid van meningsuiting vallen, maar nog steeds op bepaalde tijdstippen of in bepaalde vormen onwenselijk zijn of minstens onderwerp moeten zijn van een waarschuwing voor ouders. Denk aan geweld, krachttermen, pornografie of extreme ideologieën.

Zonder het functioneren van een dergelijke raad, hebben wij het klaargespeeld als Surinaamse media om geen nieuwsbeelden van onthoofdingen, geen ontblote lichamen en zelfs het taalgebruik van de vicepresident op Albina, als hoofdgerecht aan ons kijk-, luister- en lezerspubliek voor te schotelen.

Argwaan ontstaat, wanneer een overheid greep probeert te krijgen via zijdeuren en achterdeuren om het pad dat mediamakers bewandelen, steeds meer te versmallen. Zeker in tijden dat die overheid niet populair genoeg is, om zich het voortduren van macht te garanderen.

Ook Keerpunt kijkt dus met een kritisch oog naar wat de minister exact met zijn voorstellen voor ogen had en waarom hij die deed op het moment dat hij daarvoor koos.