De geplande sloop van het poortgebouw aan de Mgr. Wulfinghstraat vormt een directe bedreiging voor het behoud van het cultureel erfgoed in Paramaribo. Dit gebouw, dat zich in de historische binnenstad bevindt en de status van beschermd monument heeft, vereist naar onze mening zorgvuldig beheer en bescherming. De interventie van de Commissie Monumentenzorg, die de aannemer heeft gewaarschuwd, onderstreept de ernst van de situatie.
Het poortgebouw maakt deel uit van het werelderfgoed van UNESCO. Het zonder vergunning slopen van dit monument zou niet alleen de fysieke structuur vernietigen, maar ook de status van de historische binnenstad van Paramaribo in gevaar brengen. Dit kan verstrekkende gevolgen hebben voor de internationale waardering en erkenning van de stad als werelderfgoed.
Daarnaast is het zorgwekkend dat een belangrijke organisatie als het Bisdom, in wiens opdracht de sloop plaatsvindt, geen rekening lijkt te houden met de wettelijke vereisten voor het behoud van monumenten. Dit toont een gebrek aan respect voor de culturele en historische waarde van het gebouw.
In plaats van sloop is restauratie of herbestemming van het poortgebouw een noodzakelijke stap om het erfgoed van Paramaribo te beschermen. Het gebouw verdient behoud, als een symbool van het rijke historische verleden van de stad, en het naleven van de monumentenbeschermingswetten is van essentieel belang om de culturele identiteit van Paramaribo veilig te stellen.
Historie, cultuur en toerisme gaan hand in hand. Wat je onderscheidt, wat je anders en uniek maakt, is wat bezoekers vanuit de hele wereld trekt, als je weet hoe je voor behoud en voor presentatie moet zorgen. Als je weet te verwelkomen, weet te vertellen, weet tentoon te stellen. De oliestaten met hun miljarden opbrengsten, kunnen de beste sporters ter wereld in arena’s in de woestijn gooien als gladiatoren, torens en eilanden aanleggen en Duitse en Italiaanse motors er overheen laten razen, waar wij het nooit bij zullen halen. Maar onze geschiedenis, ons authentieke verleden en de bredere weg waar Suriname onderdeel van uitmaakt, zal men nooit kunnen kopiëren.
Waarom blijven wij dan alles en iedereen waarderen, behalve het verhaal van hoe wij hier tezamen kwamen, de strijd die geleverd is en de smeltkroes die ons voortgebracht heeft? Waarom zouden wij met parkeergarages die India chic moeten voorstellen, willen lijken op Neo-Azië? Waarom zouden wij kunststof laten wegsmelten in de zon met B-materialen waar ooit het Huis van het Volk gestaan heeft en daarvoor, de eerste bewoners niet honderden maar duizenden jaren aan antropologische vondsten achtergelaten hebben, terwijl op zijn allerminst, onze eigen grondstoffen nog beschikbaar zijn voor herbouw met integriteit?
Wat is het dat voor de Monumentenwet zoveel onbegrip laat opwaaien, voor een volk dat trots zou moeten zijn op zijn wortels en op zijn bast? Het cultureel erfgoed, dat internationaal erkend wordt, deels ook internationaal gefinancierd wordt en internationaal bezoekers interesseert, is er om gekoesterd te worden. Waarom schenden wij ons nationale aangezicht met barbaarse bouwsels die net zo goed aan de Magentakanaalweg, de Oost-Westverbinding of de oever van de Marowijnerivier neergezet kunnen worden?
De Hinderwet wordt al vrijwel ontmanteld, met voeten getreden en tot lachertje gemaakt, door een gebrek aan handhaving door het wettelijke gezag. Zijn wij als samenleving niet meer van mening dat het behoud, bewaren en beschermen van de culturele erfenis een ontwikkelingsdoel is, zoals dat in de Memorie van Toelichting als reden voor deze wet opgegeven is? Is het belang van behoud van monumenten, geschiedenis, oudheidkunde en kunst in Suriname niet meer van betekenis?
