De accenten en de momenten in het presidentieel debat van de Verenigde Staten van Amerika onderstrepen het verschil in generatie, temperament en strategie tussen de twee kandidaten. Trumps campagne is de eeuwige campagne van een straatvechter en iemand die voortdurend omhoog klimt tegen iedere prijs. Zowel zijn presidentschap als de periode erna, hebben nooit geheel duidelijk getoond of hij interesse heeft in regeren, of gewoon in de maximale naamsbekendheid voor zichzelf. Hij heeft dan ook, net als George Bush voor hem, geen diepe filosofie over historisch gelijk. Hij beseft dat het gevecht waarin hij genoemd blijft worden, al voldoende stof doet opwaaien om hem beter de dag af te laten sluiten, dan hoe hij die begon.

Harris wordt afgeschilderd in de media als de invaller voor Biden, maar Trump herinnerde iedereen eraan, dat in 2020 zij haar eigen niet succesvolle campagne voor het presidentschap voerde. Zij heeft geen seconde die ambitie losgelaten en haar gereedheid toont aan, dat er hoogstens sprake is van een versneld traject, maar niet van een plan B.

Trump gelooft in confrontatie, maakt zich niet druk of wat hij zegt bewijsbaar is en leunt zwaar op het gevoel dat de lager opgeleide Amerikaan kreeg bij de economie toen hij president was. Harris hecht nog steeds waarde aan ontkrachten, bewijs presenteren en de middelbaar tot hoger opgeleide Amerikaan eraan herinneren dat er hogere idealen en standaarden zouden moeten zijn, dan alleen het huishoudboekje. Trump was ervan overtuigd het debat te hebben gewonnen, vanaf het moment van aankondiging of misschien al vanaf zijn geboorte. Harris geniet van een nagloed van voorbereid, kalm en inhoudelijk optreden.

De strategie van beiden verschilt echter. Trump heeft geen enkele interesse in de achterban van de Democraten en evenmin in een breed draagvlak onder zwevende kiezers. Hij weet dat er ontevredenheid heerst en hij moet zichzelf verkopen als alternatief. Maar aan slechts een relatief kleine groep personen in een klein aantal staten. Harris probeert gematigder en meer centraal, wel de zwevende kiezer en de opkomst, de basis te maken van een overwinning. Voor haar vallen er geen hotelkamers en luxe appartementen te verhuren of geen eigen social media platform naar de beurs te brengen, als plan B, bij een verloren verkiezing. De zon komt niet op en gaat niet onder met Harris alleen. Haar verhouding tot de Democraten, waar de Clinton familie, de Obama’s en verschillende andere rijzende sterren, nog altijd meer aandacht nationaal en internationaal kunnen trekken dan haarzelf, maakt 2024 tot een bepalend moment in haar verdere loopbaan. Trump heeft onder de Republikeinen de heersende Bush familie, meermaals in zijn zak gestopt en achter zich gelaten. Er is geen figuur in de wijde omtrek, die binnen die partij een bedreiging voor hem vormt. En was het debat dus een goede etalage voor beide kandidaten, ondanks het feit dat naar de klassieke regels van een presidentieel debat, Harris een betere avond had dan Trump.