in 2020 al had de NDP de oplossing voor het pijnpunt dat minister Ramadhin van Volksgezondheid bij zijn terugkeer naar Suriname tijdens een persconferentie benoemde: een Raamwet Volksgezondheid. Volgens de toelichting bij die initiatiefwet van Simons en Abdoel, luidde dat pijnpunt zoiets als: ‘Een sturende marktwerking in de gezondheidszorg leidt er uiteindelijk toe dat van het verlenen van zorg een verdienmodel wordt gemaakt, waarbij het recht van elke ingezetene op goede en betaalbare zorg niet meer voorop staat.’ De personen die dat geloven, zouden het roerend eens zijn met wat Ramadhin zo vergelijkbaar noemt ‘dreiging van de nationale gezondheidsveiligheid’. Dit lijkt compleet in lijn met het paars gedachtegoed waaronder ‘marktwerking onwenselijk is in de zorg’. Het is moeilijk om naar de persconferentie te luisteren en niet aan het ‘Abdoelisme’ circa 2020 te denken. Het tweesnijdend zwaard dat Ramadhin namens de regering op tafel legt, is een suikerklontje van SRD 5000 in de maand extra voor bepaald zorgpersoneel en de strop van USD 1000 voor bevoegdheidsverklaringen, registraties/het waarmerken van diploma’s voor buitenlandse doeleinden. Opvallend hoe, typisch voor de regering Santokhi, de uitgaven in SRD worden vastgesteld, terwijl de potentiële inkomsten in valuta worden vastgesteld. Vergunninghouders in de agrarische sector en aanvragers van vreemdelingendocumentatie kunnen hierover meepraten. Waar de paarse inkt tenminste rechtstreeks opschreef waar het om ging, is de nieuwe regeringsmaatregel een verstoring van de uitreisvrijheid volgens de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, het Internationaal Verdrag inzake Burgerrechten en Politieke Rechten en de eigen Surinaamse Grondwet. De logica van de regering bij dit alles is de erkenning, dat kindersterfte plaatsvindt door de crisis in de zorg. Echter wil men het symptoom van onderbezetting bestrijden, door het symptoom van brain drain te benoemen. Men gaat echter voorbij aan het structureel beleid dat vier jaar lang, geen ommekeer, geen preventie en geen vooruitzicht aan de dag gesteld heeft, om deze levens te redden. Niet alleen is de maatregel in strijd met verdragen en de Grondwet, de maatregel is in de kern ineffectief. De vertrekkende zorgverleners gaan niet alleen veel meer dan SRD 5000 verdienen op de plaats van bestemming. Ze gaan ook meer verdienen dan USD 1000 berekend over de langdurige periode die een carrièrestap met zich meebrengt. De regering heeft de maatregel dus niet alleen genomen met het oog op het verstoren van de marktwerking en het recht op eigen invulling geven aan de eigen kennis. De regering heeft ook meegewogen middelen te kunnen genereren met haar toezichtfunctie.
Vrijheden worden vertrapt en niets wordt opgelost
Ondanks de erkenning van het probleem, heeft de regering niet gedaan wat gedaan moest worden en dat is, de verantwoordelijken voor vier jaar beleid, dat op zijn zachtst gezegd kindersterfte niet hebben weten te voorkomen en mogelijk zelfs eraan hebben bijgedragen, benoemen en verwijderen. Vanuit deze regering loopt er al een rechtszaak tegen een medium dat gedurfd heeft het concept van ministeriële verantwoordelijkheid te benoemen, als het om misstanden gaat. Misschien is de verantwoordelijke in de filosofie van regering Santokhi, dus helemaal niet de minister van Volksgezondheid. Maar in dat geval ligt de verantwoordelijkheid hoger en is het de president zelf. Iemand moet in een volwassen republiek het boetekleed aantrekken, excuses aanbieden en vertrekken. En niet degenen die met hun kennis kiezen voor de beste opties voor zichzelf en hun naasten, belemmeren te vertrekken naar waar dat mogelijk is.
