De regering en Ravaksur Plus hebben afgelopen week een overeenkomst getekend naar aanleiding van de loononderhandelingen die de afgelopen zes maanden zijn gevoerd. Per 1 juli is de verhoging op het loon 15 procent. Op 1 januari komt 5 procent verhoging erbij. De koopkrachtversterking van SRD 3.500 netto, wordt in het salaris geïncorporeerd per 1 januari, na de verhoging van de 5 procent. Aan de verhoging van dit jaar, hangt een prijskaartje van SRD 835 miljoen. Volgend jaar wordt het bedrag ruim SRD 2.5 miljard. Dit alles, terwijl al maanden wordt onderhandeld over een loonsverhoging. De regering wist in feite al, wat ze wel en niet zou kunnen toezeggen. Maar het gaat in dezen dus om een vertragingstactiek om de bonden op lange baan te schuiven.

Waren de acties dan een kwestie van water naar zee dragen? Daar heeft het zeker tekenen van, want geen enkele vakbond heeft gekregen wat hij had verwacht. Kijk maar naar de veiligheidsbonden, die het uiterste middel hebben gebruikt en zelfs wegen bezet hebben gehouden. Het resultaat verschilt bitter weinig van Ravaksur. Nu de vraag: Is dat de reden waarom de president zich nooit presenteerde tegenover de stakenden? Wist hij al wat hij zou bieden en moest er sprake zijn van tijd winnen?  Maar de grote vraag is: Is er nu sprake van vooruitgang in het loon? Want de prijzen zullen niet gelijk blijven en we merken nu reeds een stijgende wisselkoers voor de dollar en euro. Wat moet nog komen? Waar zal de regering het geld vandaan halen, blijft de grote vraag.