We hebben allemaal wel een portemonnee om onze penningen die op dag-, week- en of maandbasis zijn verdiend. De een heeft een hele mooie  en luxe portemonnee van leer en merk om zich voornamer voor te doen dan noodzakelijk, de ander bezit een dof uitziend en versleten exemplaar, omdat  het object slechts als opbergruimte van contant geld dienst moet doen. Maar waar het bij elke bezitter van zo een beurs om dient te gaan, is dat ze goed gevuld moet zijn om de maand goed door te kunnen komen. Bij de een zit er aan het einde van de maand nog voldoende geld in en bij de ander is dat na één of twee weken niet langer het geval. Hiermede kan worden aangegeven, dat de kosten van levensonderhoud  voor de ene burger er heel anders uitzien dan bij de andere, en dat de bestedingen voor de portemonneebezitters, in veel opzichten levensgroot verschillen. Kortom, de een heeft het gemakkelijker dan de ander.

In Suriname is het door de crisis waarin dit land sinds 2013 is beland, zo dat verreweg de meeste Surinamers in het midden van de maand, tegen een lege portemonnee aankijken. Dit heeft natuurlijk alles te maken met de financieel-economische crisis waarin dit land verkeert en die maar niet ten einde kan worden gebracht. Door de ontwaarding van onze nationale munt, de SRD, ten opzichte van harde vreemde valuta, is eenieder aanmerkelijk armer geworden. Hoge wisselkoersen hebben geleid tot een stijging van alle goederen en diensten in Suriname. En dan willen we het ook voornamelijk hebben over geïmporteerde spullen binnen onze importeconomie. Al langer dan tien jaar leven we onder de gesel van stijgende prijzen voor goederen en diensten, en verdiensten die hier niet tegen kunnen opboksen. Dat houdt in dat vrijwel elke bewoner van dit land met zijn verdiensten met lede ogen heeft moeten constateren, dat zijn koopkracht steeds meer aan diggelen is gegaan en dat die nauwelijks of geen verbetering ondergaat. Onze portemonnee geraakt niet beter gevuld en wat er uiteindelijk aan het einde van de maand in belandt, heeft niet de kracht om alle lopende uitgaven te kunnen dekken. Vandaar de enorme ontevredenheid in het land en de vele protesten en werkneerleggingen. De overheid werkt al sinds haar aantreden in 2020 aan een economisch herstelplan, maar de enorme schade, veroorzaakt aan de macro-economie en de enorme achtergelaten interne en externe schulden, maken het praktisch onmogelijk wederom snelle economische groei te verwezenlijken. Onder het toeziend oog van het Internationaal Monetair Fonds, IMF, tracht ze uit de wurgende economische crisis vandaan te komen, hetgeen heel moeilijk lukt en zeker bij de samenleving niet de indruk wekt dat er snel verbetering zal  optreden. Althans, dat wordt zeker niet in de portemonnee bemerkt. Alles blijft duur en velen kunnen nog maar nauwelijks de meest noodzakelijke uitgaven doen. Velen zijn nog steeds en wel sinds de staatkundige ontwikkeling van dit land, afhankelijk van financiële douceurs van vrienden en familieleden in Nederland, om niet geheel te verkommeren. Dus de verpaupering en zelfs toenemende armoede, is nog lang niet voorbij, al wenst de regering ons voor te houden dat het thans beter gaat en dat we economisch in de lift aan het geraken zijn. Niets is voor de gewone c.q. ‘kleine man’ minder waar. Die verkeert nog steeds in armoede en met deze armoede stijgt ongetwijfeld de criminaliteit. Wat de machthebbers niet moeten vergeten, is dat de doorsnee loontrekker niets heeft aan economisch jargon bij de uitleg van financiële deskundigen, en dan vooral niet de personen met een scholing van niet meer dan vierde klas van het lager onderwijs. Deze mensen kan het niets bommen wat de geweldige onbegrijpelijke cijfers hen voorgehouden, aanduiden. Deze gemarginaliseerde mensen wensen brood op de plank, en wel tegen  prijzen die ze met hun maandelijkse verdiensten kunnen betalen. Mooie technische verhalen vullen de hongerige maagjes niet, en daar kijkt men naar in stad en binnenland. Het gaat niet goed en de verarming en verpaupering is heel duidelijk zichtbaar. Geen enkele machthebber mag ervan uitgaan dat het allemaal wel goed zal komen op deze manier. De mensen willen een situatie van een goed gevulde portemonnee en de mogelijkheid met hun geld een redelijk goed leven te hebben en dat is momenteel zeker niet het geval. Laten we hopen dat het na 2025 toch de betere kant op kan gaan, want daar heeft eenieder grote behoefte aan.