In een geciviliseerde wereld treden verantwoordelijken af bij kindersterfte. De president en de minister van Volksgezondheid kunnen naar onze mening, niet zorgeloos de wereld rond vliegen en doorgaan alsof er niets gebeurd is. Terwijl zij in het buitenland vertoeven, ligt de zorg op zijn gat. Het is diep beschamend en onbehoorlijk om geen verantwoordelijkheid te nemen voor het sterven van baby’s vanwege onvoldoende capaciteit op de kinderafdeling van het AZP. Het is diep beschamend geen verontschuldigingen daarvoor aan te bieden, vanuit de functionarissen die het beleid bepalen. En het is onvoorstelbaar, te verontschuldigen, maar aan te blijven zitten.

Code na code veranderde van kleur. Noodkreet na noodkreet werd geuit. Het heeft de dood van jonge Surinamers gekost om dagenlang beraad in te luiden, zonder een concrete oplossing. In een kwestie van uren, had de minister van Volksgezondheid gepensioneerden kunnen oproepen om teams van algemene verpleegkundigen of verpleegkundigen in opleiding, in te zetten. Diens collega van BIBIS en waarnemend minister van Volksgezondheid, had binnen diezelfde tijd, bilateraal of in WHO-verband, het inlenen en afreizen van ondersteunend personeel uit bevriende naties kunnen verzoeken.

De president had met een lijst van het vertrekkend personeel, een persoonlijke oproep kunnen doen, desnoods roulerend en wat verlofdagen vanuit de nieuwe werkgever op te nemen, terug te keren naar de vertrouwde omgeving om levens te redden.

Medici vanuit andere disciplines hadden net als tijdens Covid-19, aangezocht kunnen worden, parttime handen aan de bedden aan te bieden. Als zij die verantwoordelijkheid en bevoegdheden hebben, die niet meer dragen, is het tijd om die neer te leggen en te vertrekken.

De crisis is een crisis in leiderschap, een crisis in het niet willen vragen naar hulp, het niet willen toegeven van tekortkomingen, het niet willen aanvaarden van ongelijkheid, het niet vooruitzien, het vastklampen aan machtspolitiek en het afsluiten van zichzelf voor waarschuwingen.

Het aanhouden van deze minister, terwijl de president de bevoegdheid heeft te ontslaan, is een keuze van partijpolitiek boven landsbelang. En het aanblijven van deze president, terwijl de grondwet De Nationale Assemblee de mogelijkheid geeft hem te laten aftreden, is een keuze van blinde loyaliteit, boven de werking van de constitutie zoals de grondwetgever die bedoeld heeft. Hoe scanderen wij ‘Lang Leve Suriname’, wanneer zelfs een kort leven in Suriname niet gered wordt door vakantievierders en landverlaters, die het niet kunnen opbrengen zich te verontschuldigen en het bestuur over te laten aan regeerders met verantwoordelijkheidsgevoel en medeleven?